Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/162

 — Czy to ona?... — spytał Lorin Maurycego.
 — Tak, tak, ona... — odrzekł tenże. — Oh! nieszczęśliwa! zgubiła się!
 — Kwiaciarka! kwiaciarka! patrzcie!... — szepnęły powodowane ciekawością trybuny.
 — Żądam przedewszystkiem, aby stara Tision zeznawała, — ryknął szewc — kazałeś jej przecie, aby to uczyniła, a jednak widzisz, że cię nie słucha.
 Przywołano starą Tison, która zaczęła straszliwą denuncjację. Według niej kwiaciarka winną była wprawdzie, lecz Maurycy i Lorin byli jej wspólnikami.
 Denuncjacja ta niewypowiedziane sprawiła wrażenie na publiczności.
 Simon triumfował.
 Przywołana kwiaciarka stanęła poniżej trybuny, wprost naprzeciw starej Tison, której zeznanie tak mocno powiększyło zbrodnię, o jaką ją obwiniono.
 Wtedy odrzuciła swój welon.
 — Heloizo!... — zawołała stara Tison, — moja córko... tyś tu?...
 — Tak jest, matko.... — odpowiedział łagodnie dziewica.
 — I dlaczegóż stoisz między żandarmami?
 — Bo jestem oskarżona, matko.
 — Tyś... oskarżona?... — zawołała z rozpaczą stara Tison; — przez kogo?...
 — Przez ciebie, matko!
 Okropne, grobowe milczenie zaległo nagle całą hałaśliwą masą ludu, wrażenie straszliwej sceny ścisnęło wszystkie serca.
 — To jej córka!... — szeptały w dali ciche głosy, — to jej córka!... o nieszczęśliwa!...
 Maurycy i Lorin spojrzeli na skarżącą i na oskarżoną z uczuciem głębokiego politowania i pełnej uszanowania boleści.
 Simon, jakkolwiek pragnął widzieć koniec tej sceny, która, jak mniemał, nieomylnie skompromituje Maurycego i Lorina, starał się jednak gwałtem uniknąć spojrzeń starej Tision. Wodziła ona błędnym wzrokiem wokoło siebie.
 — Jak się nazywasz, obywatelko... — spytał prezes,