Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/164

 Wszystkie spojrzenia padły na Simona i przywaliły go najgłębszą pogardą.
 Prezes mówił dalej.
 — Ponieważ więc sama dałaś ten bukiet, ponieważ wiedziałaś, że w każdym kwiatku jest karteczka, powinnaś zatem wiedzieć także, co na niej było napisano.
 — Wiem.
 — A więc!... powiedz nam, cóż to było takiego?...
 — Obywatelu, z godnością rzekła dziewica, powiedziałam już wszystko, com mogła, a nadewszystko, com chciała.
 — Odmawiasz więc dalszych odpowiedzi?
 — Odmawiam.
 — I wiesz, na co się narażasz?
 — Wiem.
 — Masz może nadzieję w twej młodości? w twej piękności?...
 — Mam tylko nadzieję w Bogu.
 — Obywatelu Maurycy Lindey; powiedział prezes, obywatelu Hiacyncie Lorin, jesteście wolni; Gmina uznaje waszą niewinność i oddaje sprawiedliwość waszemu obywatelstwu; żandarmi odprowadźcie obywatelkę Heloizę do więzienia sekcji.
 Zdawało się, że te słowa przebudziły starą Tison. Wydała ona krzyk okropny i chciała rzucić się dla ucałowania raz jeszcze swej córki. Ale żandarmi jej nie dopuścili.
 — Przebaczam ci, matko moja! wołała uprowadzona dziewica.
 Stara Tison wydała dziki ryk i padła jak martwa.
 — O szlachetna dziewico!... szepnął boleśnie wzruszony Morand.