Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/175

 — On powiedział, że potrzeba, abyś mi przebaczyła.
 — Kto taki?... spytała królowa.
 — Człowiek w płaszczu... odrzekła stara.
 Królowa zdziwiona spojrzała na księżnę Elżbietę i córkę.
 — No, no... odezwał się urzędnik, przepuść wdowę Kapet; pozwolono jej przechadzać się po ogrodzie.
 — Wiem o tem... rzekła stara i dlatego czekałam tu na nie: nie chciano mnie wpuścić na górę, a że powinnam prosić ją o przebaczenie, musiałam czekać koniecznie.
 — O Boże!... zawołała, cóż ci się stało, biedna kobieto?
 — Co mi się stało.... alboż nie wiesz?... mówiła stara; owszem... wiesz dobrze, bo to z twojej winy ją skazano...
 — Kogo?
 — Heloizę.
 — Skazano?... kiedy? za co?
 — No, bo to ona sprzedała bukiet...
 — Jaki bukiet?
 — Bukiet goździków... A ona nie jest kwiaciarką, mówiła znowu stara Tison, niby zbierając myśli, jakże ona mogła sprzedawać ten bukiet?...
 Królowa zadrżała. Niewidzialny węzeł spajał tę scenę z obecnem położeniem rzeczy; królowa zrozumiała, że nie powinna tracić czasu na próżnej rozmowie.
 — Moja poczciwa, puść minie, proszę, później mi to wszystko opowiesz.
 — Nie; natychmiast musisz mi przebaczyć; muszę ci dopomóc do ucieczki, a on ocali za to moją córkę...
 Królowa zbladła śmiertelnie.
 — O Boże!... szepnęła, wznosząc ręce ku niebu.
 A potem obracając się do urzędnika, dodała:
 — Panie chciej usunąć tę kobietę; widzisz przecie, że obłąkana.
 — No, no, matko... rzekł urzędnik ustąp.
 Ale stara Tison uchwyciła się muru. Nie! zawołała, ona musi mi przebaczyć, a on musi mi ocalić córkę.
 — Kto taki?
 — Człowiek w płaszczu.
 — Moja siostro... powiedziała księżna Elżbieta, pociesz ją kilku słowy.