Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/195

ROZDZIAŁ XXIX.

PATROL

 Pogrążony w ponurych dumaniach, ze wzrokiem zatopionym w bieżącą wodę, co u prawdziwego paryżanina oznacza pewną melancholję, Maurycy, wsparty o poręcz mostową, posłyszał miarowe kroki małego oddziału wojska i poznał, że to patrol.
 Obejrzał się; nadchodziła kompanja gwardji narodowej, z drugiego końca mostu. Zdało mu się, że wśród ciemności poznaje Lorina.
 On był to w rzeczy samej. Skoro spostrzegł Maurycego, podbiegł z otwartemi ramiony ku niemu.
 — Przecież cię nareszcie znajduję... — zawołał. — Nie tak bo to łatwo, u licha, spotkać się teraz z tobą.
 — Co ty tu robisz z patrolem?... — spytał zaniepokojony Maurycy.
 — Jestem dowódcą wyprawy, przyjacielu, musimy odzyskać koniecznie naszą zachwianą sławę.
 I obróciwszy się do kompanji zakomenderował.
 — Na ramię broń! Prezentuj broń! Do nogi broń! Teraz, moje dzieci, nie dosyć jeszcze ciemno. Pogadajcie o swoich interesach, a my pomówimy o swoich.
 I wracając do Maurycego, dodał:
 — Dziś w sekcji zdobyłem trzy ważne wiadomości.
 — Jakie?...
 — Pierwsza: że obu nas zaczynają mieć w podejrzeniu.
 — Wiem o tem. Cóż więcej?...
 — Druga: że całym spiskiem goździkowym kierował kawaler de Maison-Rouge.
 — I to wiem również.
 — Ale tego zapewne nie wiesz, że pąsowy goździk i podziemie stanowiły jedną całość.