Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/208

 Maurycy otarł ręką czoło zroszone potem.
 — Nareszcie jesteśmy... rzekł Lorin.
 — Jeszcze nie... odparł szaroubrany. Jeżeli nasze wiadomości topograficzne są rzetelne, jesteśmy dopiero w pokoju obywatelki Dixmer.
 — Możemy się zaraz o tem przekonać... powiedział Lorin, zapalmy świece; jeszcze się tli ogień na kominie.
 — Widzicie... rzekł, żem się nie mylił; oto drzwi do sypialni obywatelki Dixmer; tamte wychodzą na korytarz.
 — Naprzód! na korytarz... zawołał Lorin.
 Otworzono drzwi w głębi, które tak samo, jak pierwsze nie były zamknięte i naprzeciw spostrzeżono drzwi do pokoju kawalera. Maurycy dwadzieścia razy widział je, a nie pytał nigdy dokąd wiodły; dla niego cały świat ograniczał się w pokoju, w którym go przyjmowała Genowefa.
 — Oho!... rzekł Lorin po cichu, tu rzecz się ma inaczej; niema klucza i drzwi zamknięte.
 — Ale... spytał Maurycy, zaledwie mówić mogący, czyście pewni, że to tu?
 — Jeżeli plan jest dokładny, tak być powinno... odpowiedział agent policyjny, wreszcie zaraz zobaczymy. Grenadjerzy, wysadźcie drzwi, a wy obywatele, skoro to nastąpi, bądźcie gotowi natychmiast wbiec do pokoju.
 Czterej ludzie, wezwani przez agenta policji podnieśli kolby karabinów i za danym przezeń znakiem, razem uderzyli we drzwi, które zaraz z łoskotem wypadły.
 — Poddaj się, albo umrzesz! zawołał Lorin, wpadając do pokoju.
 — Nikt nie odpowiedział; firanki w łóżku były zasunięte.
 — Pilnować wyjścia! zawołał agent policji; celuj i za pierwszem poruszeniem firanek, ognia!
 — Czekajcie, przerwał Maurycy, ja sam je otworzę.
 I zapewne w nadziei, że Maison-Rouge znajduje się za firankami, że go najpierwej ugodzi sztyletem lub kulą z pistoletu, przypadł ku zasłonie, która, skrzypiąc, zsunęła się po drucie.
 W łóżku nie było nikogo.
 — Do licha! rzekł Lorin, niema nikogo!
 — Uciekł, wyjąkał Maurycy.