Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/230

lenia przebiegł po jego ustach. Zwrócił się nieco w lewo, widocznie dla zatrzymania drugiego patrjoty.
 Zeszli się prawie na środku sali.
 — A! obywatelu Simon!... — rzekł pierwszy.
 — Tak! ale czegóż chcesz od obywatela Simon?... kto jesteś?
 — Przecie, nie udawaj, że mnie nie znasz!...
 — A skąd cię mam znać, kiedym cię nigdy nie widział.
 — No, no! jakto, nie poznajesz mnie, com miał zaszczyt obnosić głowę księżny Lambaile?
 Te wyrazy, z głuchą wściekłością wymówione, wybiegły gwałtownie z ust patrjoty w opończy.
 Simon zadrżał.
 — Toś ty?... — rzekł, — ty?
 — O! czyż cię to dziwi... Mój obywatelu, sądziłem, że lepiej znasz przyjaciół i wiernych... Bardzo mi przykro że tak nie jest...
 — Tak... dobrześ się zasłużył, ale ja cię nie znałem... — rzekł Simon.
 — Lepiej daleko być stróżem małego Kapeta, bo można wszędzie się pokazywać i Wszędzie zwracać uwagę, to też ja ciebie znam i szanuję.
 — Bardzo dziękuję.
 — Niema za co... Cóż?... przechadzasz się tu, obywatelu?
 — Tak... czekam tu na kogoś, a ty?
 — I ja także.
 — Jakże się nazywasz? powiem o tobie w klubie.
 — Nazywam się Teodor.
 — Na kogóż więc tu czekasz, Obywatelu Teodorze?
 — Na przyjaciela, któremu mam oznajmić pewną ciekawą wiadomość.
 — Doprawdy, cóż to takiego?
 — O pewnych arystokratach.
 — Jakże się nazywają?
 — Nie, nie, to tylko przyjacielowi mojemu wyznać mogę...
 — To źle, bo oto ku nam zbliża się przyjaciel mój, a zna się on dobrze na rzeczy i potrafiłby zaraz wszystko załatwić! no... i cóż ty na to?...
 — Fouquier — Tinville!... — zawołał patrjota pierwszy.
 — Tak, on sam, kochany mój przyjaciel.