Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/279

Mardocheusz zadrżał; każdy, najmniejszy nawet wypadek, zniweczyć mógł cały jego projekt.
 — Co to jest?....spytał niby mimowolnie.
 — Nic, nic, odpowiedział Gilbert; to sekretarz ministra wojny odchodzi i zawiadamia mnie o tem.
 Ale sekretarz ciągle pukał.
 — Dobrze! dobrze!... wołał Gilbert nie odchodząc od okna. Dobranoc!... bywaj zdrów obywatelu.
 — Zdaje mi się, że mówi coś do ciebie... rzekł Dufresne obracając się w stronę drzwi. Odpowiedzże mu.
 Wówczas posłyszano głos sekretarza.
 — Pójdź-no tu, obywatelu żandarmie... wołał; mam ci coś powiedzieć.
 Odźwierny wytężył słuch, bo zdało mu się, że poznaje ten głos, mimo, że wzruszenie pozbawiło go naturalnego dźwięku.
 — Czegóż chcesz, obywatelu Durand?... spytał Gilbert.
 — Potrzebuję z tobą pomówić.
 — Ha, jeśli koniecznie chce... powiedział Gilbert, pójdę i otworzę.
 I podszedł ku drzwiom.
 Odźwierny, korzystając z chwili, w której obaj żandarmi zwrócili uwagę na nieprzewidzianą okoliczność, podbiegł do okna królowej.
 — Czy już?... zapytał.
 — Przepiłowałam większą już część... odpowiedziała królowa.
 — O! Boże mój! śpiesz się pani, śpiesz!
 W tejże chwili, gdy znowu zajął swe stanowisko, straszny krzyk rozległ się po więzieniu, potem przekleństwa, a nareszcie szczęk pałasza wydobytego z metalowej pochwy.
 — A! zbrodniarzu! a!.zbójco!... wołał Gilbert.
 Słychać było walkę na korytarzu.
 Jednocześnie otwierające się drzwi, dozwoliły odźwiernemu ujrzeć dwa cienie wciskające się do więzienia i jakąś kobietę, która odepchnąwszy Dufresna, wpadła do pokoju królowej.
 Dufresne, obojętny na to, pośpieszył koledze na pomoc.
 Odźwierny poskoczył ku drugiemu oknu; ujrzał jakąś