Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/282

 Czekał, przechadzając się wzdłuż i wszerz, kiedy niekiedy wyglądając oknem, przez które wciskało się ciężkie deszczowe powietrze. Wkrótce zdało mu się, że ktoś idzie po schodach; słuchał; ale nie był to chód Genowefy; mimo to jednak wybiegł na schody, wychylił się przez poręcz i poznał swego oficjalistę, który z właściwą służącym obojętnością wchodził na górę.
 — Scewola! zawołał.
 Oficjalista podniósł głowę.
 — A! to ty, obywatelu!
 — Tak, to ja; ale gdzież jest obywatelka?
 — Obywatelka? powtórzył zdziwiony Scewola, ciągle idąc wyżej.
 — A tak. Czyś jej nie widział na dole?
 — Nie.
 — No to wróć do odźwiernego i spytaj o nią sąsiadów.
 — Natychmiast.
 Scewola wrócił na dół.
 Maurycy czekał kilka minut na schodach, ale, nie widząc, aby Scewola wracał, wszedł do pokoju i znowu zaczął wyglądać przez okno.
 Spostrzegł, że Scewola wchodził do kilku sklepów i nigdzie nic się nie dowiedział.
 Zniecierpliwiony zawołał na niego.
 Oficjalista podniósł głowę i spostrzegł w oknie niecierpliwego pana.
 Maurycy dał mu znak, aby przyszedł na górę.
 — I cóż? spytał Maurycy.
 — Odźwierny ją tylko widział.
 — A więc wyszła!
 — Tak.
 — Sama? Nie to niepodobna, Genowefa nigdy nie wyszłaby sama!...
 — Nie sama, obywatelu, ale z jakimś mężczyzną.
 — Jakto?... z mężczyzną?...
 — Tak przynajmniej utrzymuje obywatel odźwierny.
 — Idź, poproś go tu, muszę wiedzieć koniecznie, co to za mężczyzna.
 Scewola skierował się ku drzwiom, ale zatrzymał się i rzekł:
 — Może to był ten sam człowiek, który biegł za mną.
 — A to poco?