Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/294

naleganiem, napróżnobyś czekał obywatelu, wezwano go do Conciergérie i zaraz wychodzi.
 Młodzieniec zbladł okropnie, albo raczej bladość jego zamieniła się w trupią.
 — Więc to prawda... szepnął.
 A potem dodał głośniej:
 — Właśnie też, moja pani, dlatego przychodzę do obywatela Girard.
 I to mówiąc, mimo oporu starej, wsunął się powoli, mocno zatrzasnął drzwi i nie zważając na groźby Hjacyntowej, wszedł do mieszkania księdza i dostał się do jego pokoju.
 Ten spostrzegłszy go, krzyknął zdziwiony.
 — Przebacz, mości proboszczu... rzekł natychmiast młodzieniec, mam z panem pomówić o rzeczy bardzo ważnej; pozwól, abyśmy sami pozostali.
 Stary ksiądz z doświadczenia znał sposób wyrażania się wielkiej boleści. Wyczytał on całe cierpienie w zmienionej twarzy młodzieńca, a w drążym jego głosie dostrzegł wzruszenie okropne.
 — Zostawcie nas, Hjacyntowa... rzekł.
 Młodzieniec niespokojnym wzrokiem powiódł po gospodyni, która przyzwyczajona do podzielania tajemnic swojego pana, namyślała się, czy ma wyjść; wreszcie gdy drzwi za sobą zamknęła, rzekł:
 — Panie proboszczu, spytasz mnie zapewne najprzód, kto jestem. Powiem ci: Jestem wyjęty z pod prawa; skazany na śmierć i żyję tylko mocą swojej śmiałości; jestem kawaler de Maison-Rouge.
 — Przerażony ksiądz podskoczył w wielkim fotelu.
 — Wszak pan idziesz dziś rano do Conciergérie?
 — Tak, wezwał mnie tam nadzorca.
 — I wiesz pan poco?
 — Zapewne do chorego, do umierającego, a może do skazanego.
 — Tak, oczekuje cię, panie, osoba skazana.
 Stary ksiądz z zadziwieniem spojrzał na kawalera.
 — Ale czy pan wiesz, kto jest tą osobą?... pytał Maison-Rouge.
 — Nie... nie wiem.
 — Tą osobą, jest królowa!
 Ksiądz wydał okrzyk rozpaczy: