Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/314

 — Nie długo nim będziesz... rzeki Simon pokazują mu pięść.
 — Czy krewny jesteś obwinionej?
 — Nie, ale mam zaszczyt być jej przyjacielem.
 — Czyś wiedział, że należała do spisku dla wykradzenia królowej?
 — Skądże miałem wiedzieć?
 — Mogła ci się zwierzyć.
 — Mnie członkowi sekcji Termopilistów? Cóż znowu?
 — Jednak widziano; jak nieraz z sobą rozmawialiście.
 — Nietylko nieraz, ale nawet bardzo często mogli mnie u niej widywać.
 — Znałeś ją więc jako arystokratkę.
 — Nie, znałem ją jako żonę garbarza.
 — Mąż jej był garbarzem tylko dla pozoru.
 — Nic o tem nie wiem, nie jestem przyjacielem jej męża.
 — Powiedz nam co o nim.
 — O! najchętniej! był to człowiek bardzo nikczemny...
 — Panie Lorin! przez litość!... zawołała Genowefa.
 Lorin mówił dalej obojętnie.
 — Kto biedną kobietę, którą przed sobą widzicie, poświęcił dla zaspokojenia osobistej zemsty — o! bo nie dla swych politycznych przekonań — tego ja stawiam również prawie nisko jak samego Simona.
 Dixmer zbladł. Simon chciał coś mówić, ale prezes skinieniem nakazał mu milczenie.
 — Zdaje się, obywatelu Lorin, że znasz dokładnie całą tę historję... rzekł Fouquier-Tinville, to nam ją opowiedz.
 — Wybacz, obywatelu Fouquier... odrzekł Lorin, wstając, powiedziałem już wszystko, com wiedział.
 Ukłonił się i usiadł.
 — Obywatelu Lorin... odezwał się znowu oskarżyciel obowiązkiem twoim jest objaśnić trybunał.
 — Niech sam przekona się o tem, co powiedziałem, co zaś do tej biednej kobiety, powtarzam, że jest ona niewinna, że uległa jedynie gwałtowi. Spojrzyjcie tylko na nią, czyż wygląda na spiskową?... Zmuszono ją, aby uczyniła to, co uczyniła i nic więcej.
 — W imieniu prawa żądam... zawołał Fouquier, aby świadek Lorin stawiony był przed trybunałem, jako obwiniony o zmowę z tą kobietą.