Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/334

 — O!... — z ponurym uśmiechem rzekł Maurycy; — czy tak pomyślałeś?
 Genowefa zwiesiła głowę na ręce, zbyt słaba, żeby mogła znieść tyle wzruszeń.
 — Tak, tak myślałem, bo znaleziono przy nim zakrwawiony jego pałasz, chyba... że kogo spotkał...
 Maurycy, nie mówiąc nic, skorzystał z chwili, że Genowefa widzieć go nie mogał, odpiął swą odzież i pokazał Lorinowi zbroczoną krwią kamizelkę i koszulę.
 — A! to co innego... — odrzekł Lorin.
 I podał rękę Maurycemu.
 — Teraz... — dodał, pochylając się do ucha przyjaciela, — ponieważ mnie nie rewidowano i wszedłem tu, mówiąc, że należę do orszaku pana Samsona, mam wię nóż przy sobie i jeżeli czujesz wstręt do gilotyny.
 Maurycy z uniesieniem radości schwycił to zabójcze narzędzie.
 — Nie... — rzekł, — onaby zanadto cierpiała.
 I oddał nóż Lorinowi.
 — Masz słuszność, — odpowiedział tenże, — niech żyje machina pana Guillotin? Szczutek w kark, jak powiedział Danton. A cóż to znaczy szczutek?...
 I cisnął nóż w pośród tłumu skazanych.
 Jeden z nich porwał go, wtłoczył sobie w piersi i natychmiast padł nieżywy.
 W tej chwili Genowefa poruszyła się i krzyknęła. Samson położył rękę na jej ramieniu.