Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/71

zupełnie się już prawie zmierzchło, trudno mu zatem było rozpoznać twarze.
 Zatrzymał obie.
 — Kto jesteście, obywatelki? — zapytał — i czego chcecie?
 — Ja jestem Zofja Tison — odpowiedziała jedna. — Pozwolono mi odwiedzić matkę i przybywam.
 — Dobrze, obywatelko — odrzekł Maurycy; — ale pozwolenie służy tylko tobie samej.
 — Przyprowadziłam z sobą przyjaciółkę, aby nas dwie przynajmniej było między tylu żołnierzami.
 — Bardzo dobrze; lecz twoja przyjaciółka nie wejdzie na górę.
 — Jak ci się podoba, obywatelu — odrzekła Zofja Tison, ściskając dłoń przyjaciółki, która oparta o mur, zdawała się być mocno przerażona.
 — Obywatele numerowi — zawołał Maurycy podnosząc głowę i stosując to do placówek ustawionych na każdem piętrze — przepuśćcie Zofję Tison; tylko jej przyjaciółki puszczać nie należy. Zaczeka na schodach, a wy baczcie, aby ją szanowano.
 — Dobrze, obywatelu — odpowiedziały placówki.
 Obie kobiety poszły.
 Maurycy przeskoczył resztę schodów i wybiegł na dziedziniec.
 — Co to jest — spytał gwardzistów — kto tu tak hałasuje? Aż w przedpokojach uwięzionych słychać krzyki dziecka!...
 — Oto — powiedział Simon, przyzwyczajony do obchodzenia się urzędników i pewien, że Maurycy przyjdzie mu w pomoc... — oto ten zdrajca, ten arystokrata, nie pozwala mi oćwiczyć Kapeta.
 — Tak jest, do pioruna! nie pozwalam — rzekł z pogardą Lorin — a jeżeli jeszcze raz nazwiesz mnie arystokratą lub zdrajcą, natychmiast przebiję cię na wylot szpadą.
 — Na pomoc, obywatelu urzędniku, na pomoc!... — wrzeszczał Simon, któremu tym razem Lorin zagroził na serjo.
 — Sierżant ma słuszność, — zimno odpowiedział urzędnik — krzywdzisz naród nikczemniku, skoro bijesz dziecię.
 — A wiesz, Maurycy, zaco je bije?... Za to, że dziecię\