Strona:PL Dumas - Kawaler de Maison Rouge.pdf/72

nie chce śpiewać: Pani Veto, że syn nie chce znieważać matki.
 — Nędzniku! — rzekł Maurycy.
 — I ty także — zawołał Simon — czyliż mnie sami tylko zdrajcy otaczają?
 — Milcz szelmo!... — krzyknął urzędnik, chwytając Simona za gardło i wyrywając mu pocięgiel; — spróbuj tylko dowodzić, że Maurycy Lindey jest zdrajcą.
 — Dziękuję ci panie, — rzekło dziecię stoicko przypatrując się tej scenie; — ale pomści on się za to na mnie.
 — Bądź spokojny chłopcze — rzekł Maurycy do dziecka — zaraportuję ja o tem wszystkiem, gdzie należy.
 — I ja także zaraportuję — rzekł Simon. — Między innemi powiem i to, iż zamiast jednej kobiety, której pozwolono wejść do wieży, wpuściłeś dwie.
 W rzeczy samej w tej chwili obie kobiety wychodziły z wieży. Maurycy chciał widzieć przyjaciółkę młodej dziewicy, albo przynajmniej głos jej usłyszeć, ale owinięta w swą mantylkę, jakby naumyślnie ani słowa przemówić nie chciała. Zdawało mu się nawet, że drżała.
 Bojaźń ta wznieciła w Maurycym podejrzenie. Wbiegł czemprędzej na górę, przybył do pierwszej izby i dostrzegł przez szklane drzwi, że królowa coś nakształt listu chowała do kieszeni.
 — O! ho! — rzekł — czyżby mnie miano oszukać?
 Zawołał na kolegę.
 — Obywatelu Agrikola — powiedział — wejdź do Marji Antoniny i ani na chwilę nie spuszczaj jej z oka.
 Urzędnik wszedł do królowej.
 — Przywołaj żonę Tison’a — rzekł do gwardzisty.
 W pięć minut potem, obywatelka Tison weszła promieniejąca.
 — Widziałam moją córkę — powiedziała.
 — Dobrze. A czy twoja córka nie pragnęła widzieć się z Austrjaczką?
 — Nie.
 — Nie wchodziła do niej?
 — Nie.
 — A czy podczas twej rozmowy z córką, nikt nie wyszedł z pokoju królowej?
 — Ach! prawda, zda je mi się...
 — No, co?