Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/106

ciągle, nie oddająca się nigdy; zabija ona, ale się nie męczy.
 Namiętność do gry jest histerją mężczyzny.
 Gracz siedzi milczący. Słowo nie może mu służyć do niczego. Gra, wygrywa, przegrywa; to już nie człowiek, to machina. Pocóżby miał mówić?
 Gwar więc w salonach nie pochodził od graczy, ale od krupierów, zgarniających złoto i wołających:
 — Faites vos jeux! (proszę stawiać).
 W tej chwili Hoffman nie był już spostrzegaczem, namiętność pochłaniała go nazbyt; inaczej, miałby tam szereg studjów ciekawych.
 Wcisnął się żywo między grających i stanął przy zrębie stołu. Znalazł się tam pomiędzy stojącym mężczyzną w karmanioli, i siedzącym starcem, który ołówkiem rachował na papierze.
 Starzec ten, całe życie spędziwszy na wyszukiwaniu kombinacji niezawodnej, zużywał ostatnie dni na wprowadzeniu jej w praktykę, a ostatnie pieniądze na przekonywaniu się o jej zawodności.
 Pomiędzy głowami tych dwóch ludzi, ukazywały się głowy kobiet opartych o ich ramiona, które grzebały w złocie, a ze zręcznością nadzwyczajną, nie grając wcale, znajdowały sposób zarobienia czegoś na wygranej jednych, na przegranej drugich.
 Człowiek w karmanioli rzucił pakiet papierów na jakiś numer.
 — Pięćdziesiąt franków! — rzekł dla wejścia w grę.
 — A to co takiego? — zapytał krupier przyciągając papiery grabką i biorąc je końcem palców.
 — To asygnaty — odparł tamten.
 — Nie macie, obywatelu, innych pieniędzy jak te? — zapytał krupier.
 — Nie, obywatelu.
 — To możecie ustąpić miejsca innemu.
 — Dlaczego?
 — Bo, my tego nie bierzemy.
 — Wszak to moneta rządowa?
 — Tem lepiej dla rządu, jeśli się nią posługuje. My jej nie chcemy.
 — Ano! — rzekł niedoszły gracz — śmieszne to pieniądze, których nawet przegrać nie można.