Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/120

to siłą, czy wzgardą, ale że coś lodowatego wyziewało z ciała pięknej tancerki.
 W miarę, jak pił, Arsenja, w jego oczach przynajmniej, zdawała się ożywiać; tylko, gdy zkolei ona wychyliła kieliszek, kilka różowych kropli spłynęło z dolnej części aksamitnego naszyjnika na piersi tancerki. Hoffman patrzył, nie rozumiejąc; potem czując pod tem coś strasznego i tajemniczego, zwalczał dreszcze wewnętrzne mnożąc toasty do pięknych oczu, do pięknych ust, do pięknych rąk tancerki.
 Ona dotrzymywała mu placu, pijąc tyleż, co i on, i zdając się ożywiać, nie winem, które piła sama, lecz winem, które pił Hoffman.
 Naraz głownia wypadła z komina.
 Hoffman śledził oczyma kierunek palącej się głowni, która zatrzymała się dopiero spotykając nogę Arsenji.
 Zapewne dla ogrzania się, Arsenja ściągnęła pończochy i buciki; mała jej nóżka, biała jak marmur, spoczywała na marmurze trzonu, białym również jak noga, z którą zdawała się tworzyć jedność. Hoffman wydał okrzyk.
 — Arsenjo! Arsenjo! — rzekł — uważaj!
 — Na co? — zapytała tancerka.
 — Głownia dotyka twej nogi...
 I istotnie, do połowy prawie zakrywała nogę Arsenji.
 — Odejmij ją, — rzekła spokojnie.
 Schylił się Hoffman, chwycił głownię, i spostrzegł z przerażeniem, że to nie żar sparzył nogę tancerki, ale noga jej zgasiła płomień.
 — Pijmy! — rzekł.
 Pijmy! — odparła Arsenja.
 I podała kieliszek.
 Wypróżniono drugą butelkę.
 Jednakże Hoffman czuł, że mu nie wysarcza upojenie winem.
 Spostrzegł fortepian.
 — A, to dobrze! — zawołał.
 Zrozumiał, jaki wyborny zasób fantazji nastręcza mu upojenie muzyczne.
 Pod jego palcami powstała naturalnie nuta, po której Arsenja tańczyła owo pas-de-trois w balecie Parysa, gdy ją pierwszy raz widział.