Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/47

 — Powiedziałem: polityka i malarstwo.
 — Nie, nie, coś innego....
 — Zapewniam cię, obywatelu.
 — Rozumiesz przecież, że cię nie oskarżamy: ale oto są delegaci z klubu Kordeljerów, dwaj z Jakobinów; ja z Braci Przyjaciół; wybieraj z pomiędzy nas ten klub, któremu złożysz hołd.
 — Jaki hołd? — zapytał Hoffman zdziwiony.
 — O! nie ukrywaj się; to tak piękne, że powinieneś się tem wszędzie pysznić.
 — Doprawdy, obywatelu, zawstydzasz mnie; wytłumacz się.
 — Patrz i sądź, czy umiesz odgadywać? — rzekł patrjota.
 I otwierając księgę paszoprtową, tłustym palcem ukazał na stronicy pod rubryką Strasburg, wiersze następujące:
 — „Hoffman, podróżny przybywający z Manhejmu wziął ze Strasburga skrzynię zacyfrowaną tak: O. B“.
 — To prawda — rzekł Hoffman.
 — A cóż to zawiera ta skrzynia?
 — Złożyłem deklaracje w Strasburgu.
 — Patrzajcie obywatele, co ten mały figlarz przywozi tu... Czy pamiętacie o przesyłce naszych patrjotów z Auxerre?
 — Pamiętam — rzekł jeden z nich — skrzynia sadła.
 — A do czego?
 — Do smarowania gilotyny — zawołał chór głosów zadowolonych.
 — A cóż — rzekł Hoffman z miną bladą — jakiż to związek skrzynia, która wiozę, może mieć z przesyłką patrjotów z Auxerre?
 — Czytaj — oświadczył paryżanin pokazując mu jego paszport — czytaj młodzieńcze: „Podróżujący w celach polityki i sztuki“. Tak napisano.
 — O, Republiko! — westchnął Hoffman.
 — Przyznaj się więc, młody przyjacielu wolności — rzekł doń młody protektor.
 — Byłoby to chełpieniem się z myśli, której nie miałem — odparł Hoffman. — Nie lubię fałszywej chwały; nie, skrzynka, którą zabrałem w Strasburgu, a która idzie pocztą wozową, zawiera tylko skrzypce, pudełko z farbami i kilka zwiniętych płócien.