Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/48

 Słowa te o wiele zmniejszyły szacunek, jaki niektórzy powzięli dla Hoffmana. Oddano mu papiery, wypróżniono zafundowane przez niego kieliszki, ale przestano go uważać za zbawcę ludów uciśnionych.
 Jeden nawet z patrjotów dodał:
 — On podobny jest do Saint Justa, ale ja wolę Saint Justa.
 Hoffman, zapadłszy znowu w zadumę, którą podniecał piec, tytuń i wino burgundzkie, siedział czas jakiś zamyślony. Ale naraz podnosząc głowę:
 — Więc tu dużo gilotynujecie? — zapytał.
 — Niezgorzej, niezgorzej; podupadło to trochę od czasu Brissotinów, ale jeszcze się nieźle trzyma.
 — Gdziebym mógł się dogodnie umieścić, czy wiecie, szanowni obywatele?
 — Wszędzie.
 — Ale tak, ażeby wszystko widzieć?
 — To stań przy placu Kwiatowym.
 — Dobrze.
 — A czy wiesz, gdzie się znajduje plac Kwiatowy?
 — Nie; ale podoba mi się ta nazwa; już się tam widzę umieszczonym. Którędy się tam idzie?
 — Pójdziesz prosto ulicą Piekielną i dostaniesz się na plac.
 — Ten plac dotyka wody, skoro nazywacie go quasis, to niby wybrzeże? — rzekł Hoffman.
 — Właśnie.
 — A tą wodą jest Sekwana?
 — Sekwana.
 — Więc plac Kwiatowy dotyka Sekwany, czy tak?
 — Ej! ty widzę znasz Paryż lepiej ode mnie, obywatelu Niemcze.
 — Dziękuję. Żegnam, czy mogę odejść?
 — Masz tylko jednę formalność do spełnienia.
 — Jaką?
 — Wstąpisz do komisarza policji, i zażądasz karty pobytu.
 — Bardzo dobrze! Żegnam.
 — Poczekaj jeszcze. Z tą kartą udasz się do biura policji.
 — Aha!
 — I podasz adres swego mieszkania.