Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/87

 — Alboż wiedziałem wasz adres?
 — Wielki interes; danoby ci go na pierwszym lepszym cmentarzu.
 — Wiedziałżem wasze nazwisko?
 — Doktór z trupią główką, pod tem imieniem znają mnie wszyscy. Przytem, jest jedno miejsce gdzie mogłeś mnie zawsze napewno zastać!
 — Gdzież to?
 — W teatrze Opery. Jestem lekarzem Opery. Wiesz o tem dobrze, skoroś mnie tam widział dwa razy.
 — Oh! Opera! — rzekł Hoffman potrząsając głową i wydając westchnienie.
 — Tak, już tam nie wracasz?
 — Nie, już nie wracam.
 — Odkąd nie Arsenja wykonywa partję Flory?
 — Istotnie, a dopóki nie ona, nie wrócę.
 — Kochasz ją, młodzieńcze, kochasz?
 — Nie wiem, czy choroba, której doświadczam, nazywa się kochaniem, ale to wiem, że jeśli jej nie zobaczę, umrę skutkiem jej nieobecności, lub dostanę obłędu.
 — O! nie trzeba dostawać obłędu! o! nie trzeba umierać! Na obłęd mało jest leków, na śmierć żadnego.
 — Cóż więc robić?
 — Trzeba ją zobaczyć.
 — Jakto, zobaczyć?
 — Niewątpliwie.
 — Czy macie na to jaki sposób?
 — Być może.
 — Jakiż?
 — Zaczekaj.
 I doktór zaczął marzyć mrugając oczyma i bębniąc po tabakierce.
 Po chwili otwierając szeroko oczy i pozostawiając ręce zwieszone nad hebanem:
 — Mówiłeś mi, że jesteś malarzem? — rzekł.
 — Tak malarzem, muzykiem, poetą.
 — Na ten raz potrzebujemy tylko malarstwa.
 — A zatem?
 — Arsenja zleciła mi wyszukać malarza.
 — W jakim celu?
 — W jakimże celu szukają malarza? Oczywiście, ażeby zrobił jej portret.