Strona:PL Dumas - Michał-Anioł i Tycjan Vecelli.djvu/156

byście powiedzieli, jeżelibym ja, za jednym rzutem oka, nie oprowadzając koło swego obrazu, pokazał wam grzbiet, twarz i dwa profile jednéj i téj samej postaci.
 — Powiedzielibyśmy mistrzu, że cudów dokazujesz; co jest po prostu niedorzecznością.
 — Załóżmy się! zawołał Giorgione, upewniając wzrokiem swego przyjaciela Tycjana.
 — Zgoda, odpowiedzieli jednogłośnie trzéj snycerze.
 — No! panowie, sto cekinów, jeżeli wam odmaluję taką postać, o jakiéj dopiéro mówiłem.
 — Z profilu, z tyłu i z twarzy?
 — Zupełnie tak.
 — Niech będzie sto cekinów. Ale kto będzie sądzić zakład?
 — Panowie sami.
 — A ile dni pan potrzebujesz do odmalowania takiego obrazu?
 — Cztérech, panowie; tyle dni, ile postać człowieka ma stron.
 — Ale to warjacja! Sam sobie kradniesz pieniądze.
 — Może.