Tycjan zrobił takie dla Króla Katolickiego obraz przedstawiający Wenere i Adonisa, Andromedę uwolnioną przez Perseusza, Europę porwaną przez Jowisza w postaci byka, i kilka innych obrazów mytologicznych, dokonanych z wdziękiem uroczym i rządkiém szczęściem.
Lecz dziełem, które miało najbardziéj pochlebić Filipowi II, i w którém Tycjan zjednoczył ostatnie wysilenia swojego genjuszu, jest Wieczerza Pańska, przesłana J. K. Mości przy liście malarza, starannie do naszych czasów dochowanym. Artysta w następujących słowach przemawia do króla o swoim obrazie:
Wieczerza Pańska, obiecana przeze mnie W. K. Mości, za łaską Boga, już ukończoną została, po siedmiu latach nieustannéj pracy, podjętéj w chęci zostawienia W. K. Mości, w ostatnich chwilach życia swego, największéj oznaki dawnego mego przywiązania. Oby się Bogu podobało, ażeby ona przed światłym sądem W.K.M. okazała się taką, jaką ja mieć chciałem w jedynym celu przypodobania się Tobie, Najjaśniejszy Panie! Oddam ją w tych dniach, stosownie do
