Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1005

 — Więc, mówił dalej Salvator, bystro wpatrując się w księdza, znasz ojcze, tego człowieka?
 — Mówiłem ci bracie, mam dlań przywiązanie głębokie.
 — O co go oskarżają? zapytał Salvator.
 — Otóż nie wiem, a chciałbym się dowiedzieć: przysługa, o którą przyszedłem prosić cię, bracie, zależy na dopomożeniu mi do zasięgnięcia wiadomości, dlaczego wczoraj został ujęty.
 — I to wszystko jest czego żądasz odemnie, ojcze?
 — Wszystko. Widziałem cię w Bas-Meudon w towarzystwie człowieka, który wydał mi się wyższym urzędnikiem policyjnym. Wczoraj widziałem cię znowu rozmawiającego z nim. Myślałem, że przez niego będziesz się mógł dowiedzieć o co mój... mój przyjaciel jest obwiniony.
 — Jakie jest nazwisko twego przyjaciela, ojcze?
 — Dubreuil.
 — Stan?
 — Dawny wojskowy, żyjący, zdaje mi się, z majątku własnego.
 — Zkąd przybył?
 — Zdaleka, z Azji...
 — Więc to podróżnik?...
 — Tak, odpowiedział mnich smutno potrząsnąwszy głową, wszyscyśmy podróżni.
 — Wezmę surdut i zaraz służę ci, ojcze. Nie chcę cię przytrzymywać dłużej, bo po smutku na twarzy widzę, jak mocno jesteś zaniepokojony.
 — O, nadzwyczajnie, odpowiedział Dominik.
 Salvator, który był w bluzie, przeszedł do sąsiedniego pokoju i za chwilę powrócił ubrany.
 — Teraz, rzekł, jestem na twe rozkazy.
 Dominik żywo się podniósł i obaj wyszli.
 Roland wyszedł z pod stołu, podniósł głowę, popatrzył na nich swemi pojętnemi oczyma, a widząc, że go nie potrzebują, bo nie wołają, opuścił głowę z westchnieniem i znowu legł drzemać.
 U drzwi od ulicy Dominik zatrzymał się.
 — Gdzie idziemy? zapytał.
 — Do prefektury policji.
 — Będę cię bracie prosił, o pozwolenie wzięcia dorożki. Suknia moja tak się odznacza, a gdyby wiedziano, że zaj-