Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1011

 — Kochany panie Salvatorze, jesteś zbyt skąpym w udzielaniu mi takich sposobności, abym z nich nie miał korzystać.
 — A zatem, mówił Salvator, jest-to rzecz bardzo prosta, jak się pan przekonasz. Przyjaciel jednego z moich przyjaciół aresztowany został wczoraj wieczór w zgiełku.
 — A! odezwał się pan Jackal.
 — To pana dziwi? zapytał Salvator.
 — Nie, bo słyszałem, że wiele wczoraj było aresztowań, wprowadź mnie pan na ślad, kochany panie Salvatorze.
 — Bardzo łatwo, wskazałem go panu w chwili gdy go aresztowano.
 — A! to ten właśnie? Dziwna rzecz!
 — Poznałbyś go pan między więźniami?
 — Nie mogę za to ręczyć, mam wzrok tak krótki! Ale jeżeli mi pan dopomożesz wymieniając jego nazwisko...
 — Nazywa się Dubreuil.
 — Dubreuil? Czekaj pan, mówił pan Jackal uderzając się w czoło, jak człowiek chcący zebrać myśli. Dubreuil? tak, tak, tak, znam to nazwisko.
 — Gdybyś pan potrzebował jakich objaśnień, mógłbym panu odszukać w tłumie dwóch agentów, którzy go aresztowali. Twarze ich tak mi są przytomne w pamięci, że poznałbym, jestem tego pewny...
 — Tak pan myślisz?
 — Tembardziej, że zauważyłem ich już w kościele.
 — Nie, to niepotrzebne. Czy życzyłbyś pan sobie jakich wskazówek co do tego nieszczęśliwego?
 — Życzyłbym sobie poprostu wiedzieć z jakiej przyczyny ten nieszczęśliwy, jak go pan nazywasz, został aresztowany.
 — O! tego nie mogę panu powiedzieć w tej chwili.
 — W każdym razie, zechcesz mi pan powiedzieć, gdzie sądzisz, że się znajduje.
 — W Depot, naturalnie, jeżeli jakie polecenie prywatne nie kazało go przenieść do Conciergerie lub de la Force.
 — Objaśnienie jest niepewne.
 — Cóż chcesz, kochany panie Salvatorze! chwytasz mnie z nienacka.
 — Ciebie, panie Jackal! czyż jesteś kiedykolwiek nieprzygotowanym?
 — Dobrze, widzę, że jesteś pan uprzedzonym tak, jak