Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1012

inni. Dlatego, że się nazywam Jackal, szukasz pokrewieństwa z mojem nazwiskiem, sądząc, że jestem równie jak lis przebiegłym.
 — Cóż robić! taką masz pan opinię.
 — A jestem tylko przedstawicielem „Figara!“ mniej mam wartości, aniżeli przyznaje mi opinia. Jestem sobie człek dobroduszny i to właśnie czyni mnie silnym. Ludzie sądzą, że jestem przebiegły i obawiają się, a dają się łapać na moją prostoduszność. W dniu, w którym dyplomata przestanie kłamać, oszuka wszystkich swoich kolegów, bo nie uwierzą nigdy, aby mówił prawdę.
 — Ależ, kochany panie Jackal, nie zechcesz przecie wmówić we mnie, że dałeś rozkaz aresztowania tego człowieka, nie znając przyczyny, dla której to nastąpiło.
 — W istocie, słuchając pana, możnaby sądzić, że jestem królem Francji.
 — Nie, ale jesteś pan królem Jerozolimy.
 — Wicekrólem i to nawet nie! co najwyżej prefektem. Czyż nie ma tam pana de Corbiere i pana Delavau, którzy panują przedemną w tem królestwie.
 — A więc, powiedział Salvator wlepiwszy w niego wzrok badawczy, odmawiasz mi pan odpowiedzi?
 — Nie odmawiam, panie Salvatorze, ale jest mi to literalnie niepodobnem. Cóż mogę panu powiedzieć... Aresztowano pana Dubreuil?
 — Tak, pana Dubreuil.
 — A zatem, musiał być do tego powód?
 — Właśnie pytam pana o ten powód.
 — Może zakłócił porządek...
 — Nie, gdyż patrzyłem na niego w chwili, gdy go przytrzymano, przeciwnie, był zupełnie spokojny.
 — No, to wzięto go może za innego.
 — Więc się to zdarza czasem?
 — A! dlaczegoby nie, mówił pan Jackal, zapychając nos tabaką. Jeden tylko Ojciec Święty może być nieomylnym i jeszcze...
 — Pozwoli mi pan, wyjaśnić sobie te słowa.
 — Wyjaśniaj je pan sobie, ale w istocie zawiele im czynisz honoru.
 — Fzjonomia aresztowanego jest panu nieznaną? Tak jest, widziałem go wczoraj po raz pierwszy.
 — Nazwisko jego, nieznane panu także?