Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1014

 — Boże! wyjąkał zakonnik, składając swe białe i wysmukłe ręce.
 — Położenie twego przyjaciela jest niebezpieczne, bardzo nawet niebezpieczne!
 — Wszystko ci więc powiedział?
 — Przeciwnie, nic mi nie powiedział i to właśnie mnie przestrasza. Nie zna twego przyjaciela, pierwszy raz usłyszał wczoraj wymówione nazwisko Dubreuila, i nie wie z jakiego powodu został aresztowany... Niedowierzaj temu, bracie, powtarzam ci, rzecz ta jest ważną, bardzo ważną.
 — Co czynić?
 — Wracaj do siebie. Ja z mej strony czynić będę poszukiwania, ty badaj ze swojej i licz zawsze na mnie.
 — Przyjacielu, dodał Dominik, kiedy jesteś tak dobrym...
 — Co? zapytał Salvator, patrząc na księdza.
 — Zechciej mi darować, że nie powiedziałem ci wszystkiego.
 — Czy jest czas jeszcze? Mów!
 — Człowiek, którego aresztowano nie nazywa się Dubreuil i nie jest moim przyjacielem.
 — Nie?
 — Nazywa się Sarranti i jest moim ojcem.
 — A! zawołał Salvator, teraz wiem już wszystko. I patrząc na księdza dodał: Wejdź do pierwszego kościoła, który napotkasz mój bracie i módl się!
 — A ty?
 — Ja... będę się starał działać.
 Zakonnik wziął rękę Salvatora i nim ten miał czas temu przeszkodzić, przycisnął ją do ust.
 — Bracie, bracie, rzekł Salvator, powiedziałem ci, jestem wasz duszą i ciałem, ale nie trzeba, aby nas widziano razem. Bądź zdrów!
 I zamknął napowrót drzwiczki, oddalając się pospiesznie.
 — Do kościoła Saint-Germain-des-Prés! powiedział zakonnik.
 A gdy dorożka posuwała się drogą wiodącą na most Zgody, Salvator wracał szybko ulicą Rivoli.