Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1019

ulitował się nad moją pokutą i zesłał mi młodego poczciwego doktora, który mnie uleczył.
 — Ty? wykrzyknął ksiądz, sądząc, że prześladuje go jakiś sen straszliwy.
 — A więc tak, to ja... Pojmuję, że miałeś mnie za umarłego, ale żyję.
 — I to ty przychodziłeś tu dziś dwa razy?
 — I przychodzę po raz trzeci, byłbym przyszedł razy dziesięć, bo rozumiesz, że zależało mi na tem, abyś mnie nadal nie miał za umarłego.
 — Dlaczego dziś właśnie nie innego dnia? zapytał ksiądz machinalnie, patrząc osłupiałym wzrokiem na mordercę.
 — Jakto, więc nie czytałeś dzienników? zapytał pan Gerard.
 — Czytałem, odrzekł głosem złamanym duchowny, który zaczynał mierzyć przepaść, nad którą stanął.
 — A zatem jeżeliś czytał, księże dobrodzieju, to powinieneś zrozumieć cel moich odwiedzin.
 Dominik zrozumiał w istocie i zimny pot wystąpił mu na czoło.
 — Ponieważ pozostałem przy życiu, ciągnął dalej Gerard zniżając głos, spowiedź moja nic nie znaczy.
 — Nic nie znaczy? powtórzył ksiądz machinalnie.
 — Tak, czyż nie zabroniono księżom, pod karą potępienia wiecznego, wyjawiać spowiedź nie otrzymawszy na te pozwolenia pokutnika?
 — To pozwolenie, zawołał ksiądz, dałeś mi...
 — Tak, umierający, ale żywy, cofam...
 — Nieszczęsny! wykrzyknął ksiądz, a mój ojciec?
 — Niech się broni, niech mnie oskarża, niech dowodzi, ale ty spowiednika, milcz!
 — Dobrze więc, rzekł Dominik, zrozumiawszy, że niepodobna mu walczyć przeciwko fatalności, która pod postacią jednego z zasadniczych dogmatów Kościoła, stawała mu na drodze. Dobrze więc nędzniku! będę milczał.
 I odpychając Gerarda, chciał wracać na górę. Ale Gerard uczepił się go z siłą.
 — Czego chcesz jeszcze? zapytał ksiądz.
 — Czego chcę? mówił morderca. Oddaj mi papier, który w chwili szaleństwa ci dałem.
 — Dominik położył obie ręce na piersiach.