Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1056

 — Niech Wasza królewska mość mnie pyta: będę odpowiadał.
 — A zatem marszałku, co mówisz o przeglądzie?
 — Był zimny.
 — Zaledwie gdzieniegdzie okrzyk: Niech żyje król! Uważałeś to marszałku?
 — Uważałem, Najjaśniejszy panie.
 — Stałem się więc niegodnym ufności i przywiązania mego ludu?
 Stary żołnierz milczał.
 — Nie słyszysz mnie, marszałku? zapytał raz jeszcze Karol X.
 — Przeciwnie, Najjaśniejszy panie, słyszę.
 — A zatem pytam się, czy zdaniem twoim, marszałku, stałem się niegodnym ufności i przywiązania mego ludu?
 — Najjaśniejszy panie!
 — Przyrzekłeś mi powiedzieć prawdę, marszałku.
 — Nie ty, Najjaśniejszy panie, ale twoi ministrowie... Na nieszczęście, lud nie pojmuje subtelności twego rządu konstytucyjnego: króla zatem i ministrów miesza razem.
 — Ale cóż takiego zrobiłem? zawołał król.
 — Nic nie zrobiłeś, Najjaśniejszy panie, tylko pozwoliłeś zrobić.
 — Przysięgam ci, marszałku, że mam najlepsze chęci!
 — Jest przysłowie, Najjaśniejszy panie, które utrzymuje, że piekło wybrukowane jest niemi.
 — Proszę cię, marszałku, powiedz mi, co o tem myślisz.
 — Najjaśniejszy panie, odrzekł marszałek, byłbym niegodnym łask twoich, gdybym... nie usłuchał twego rozkazu.
 — A zatem?
 — A zatem, Najjaśniejszy panie, myślę, że jesteś monarchą dobrym i szlachetnym, ale Wasza królewska mość otoczony jesteś i oszukiwany przez doradzców zaślepionych lub ograniczonych, którzy nic nie widzą, albo źle widzą.
 — Dalej, dalej!
 — Głos publiczny przemawia przezemnie do ciebie, Najjaśniejszy panie, że twoje serce jest prawdziwie francuskie, i że w twojem sercu nie gdzieindziej trzeba czytać.
 — Są więc niezadowoleni?
 Marszałek się skłonił.
 — Z jakiego powodu?