Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1071

miał lat szesnaście, księżna Berry dwadzieścia pięć, książę Bordeaux, dziecię, pięcioletnie, bawił się u nóg matki.
 Książę Orleański, wsparty o kominek, niedbający o nic na pozór, nadstawiał ucha na najmniejszy szelest i od czasu do czasu obcierał czoło chustką, objawiając tem jednem tylko poruszeniem, wewnętrzne wzruszenie.
 W czasie tego Karol X-ty wchodził do sali posiedzeń.
 Ministrowie oczekiwali go, mocno wzburzeni. Wzburzenie malowało się na ich twarzach w różny sposób: Pan de Villele zżółkł, jak gdyby żółć do krwi mu się dostała. Pan de Peyronnet był czerwony, jak gdyby groziła mu apopleksja, a pan de Corbiere był popielaty.
 — Najjaśniejszy panie... powiedział pan de Villele.
 — Panie, przerwał król, dając uczuć ministrowi, że zapomniał o etykiecie przemawiając pierwszy do króla, nie zostawiasz mi czasu zapytać się o twoje zdrowie i o zdrowie twej małżonki.
 — Prawda, Najjaśniejszy panie, ale to ztąd pochodzi, że sprawy Waszej królewskiej mości są u mnie na pierwszym planie.
 — A zatem przybywasz pan tu w mojej własnej sprawie, panie de Villele?
 — Bezwątpienia, Najjaśniejszy panie.
 — Słucham więc.
 — Czy Wasza królewska mość wie co się dzieje? zapytał prezes rady.
 — Czyż dzieje się cośkolwiek? powiedział król.
 — Wasza królewska mość wezwałeś nas niedawno, aby słuchać okrzyków radości ludu paryzkiego.
 — Tak.
 — Czy król zechce dziś posłuchać gróźb tego ludu?
 — Gdzież można to usłyszeć?
 — O! niedaleko: dosyć tylko będzie otworzyć okno. Czy król pozwala?
 — Pozwalam...
 Pan de Villele otworzył okno.
 Wraz z wieczornym chłodem, dochodził do uszu niezwykły hałas. Były to zarazem okrzyki radości i groźby, ten szmer, który wznosi się zwykle nad miastem w czasie zaburzenia i który przestrasza tembardziej, że mieści w sobie coś nieodgadnionego. A po nad tem wszystkiem