Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1072

rozlegały się jak grzmoty przekleństwa: „Precz z Villelem! precz z Peyronnetem! precz z jezuitami!J
 — A! rzekł król z uśmiechem, znam to. Nie byliście panowie dziś rano na przeglądzie?
 — Ja byłem, Najjaśniejszy panie, odrzekł pan Peyronnet.
 — Prawda, zdaje mi się, że widziałem pana konno wraz ze sztabem.
 Pan de Peyronnet się skłonił.
 — A zatem jest to dalszy ciąg Pola Marsowego.
 — Jestto zuchwałość, którą skarcić należy, Najjaśniejszy panie! zawołał pan de Villele.
 — I mówisz pan?... zapytał zimno król.
 — Mówię, Najjaśniejszy panie, ciągnął dalej minister skarbu, że podług mego zdania, zniewagi, które dosięgają ministerstwo, spadają zarówno na króla. Przyszliśmy więc zapytać Waszą królewską mość, co czynić zamyśla w tym razie.
 — Sądzę, moi panowie, odrzekł król, że przesadzacie niebezpieczeństwo; jestem zupełnie spokojny pośród mojego ludu i przekonany, że ukazanie się moje zmieniłoby te wszystkie okrzyki na jeden głos: Niech żyje król!
 — A! Najjaśniejszy panie! odezwał się za królem głos kobiety, spodziewani się, że nie popełnisz tej nieroztropności, aby wyjść teraz!
 — A! i ty tu jesteś, pani Delfinowo?
 — Czyż król nie pozwolił mi tu przybyć?
 — Prawda... a zatem, moi panowie, co radzicie mi czynić w tym razie? zaczynaj panie ministrze skarbu.
 — Najjaśniejszy panie, wiesz, że w liczbie wydawanych okrzyków, najczęściej powtarza się: „Precz z księżmi!“ rzekła księżna d’Angouleme.
 — A! prawda... Słyszałem, jak krzyczeli: „precz z jezuitami“.
 — A zatem, Najjaśniejszy panie? rzekła małżonka Delfina.
 — Nie jest to jedno i to samo, kochana córko... zapytaj jego ekscelencji arcybiskupa. Cóż panie de Freyssinous, powiedz szczerze: czy sądzisz, że okrzyki: „precz z jezuitami“, odnoszą się do duchowieństwa?
 — Nie, Najjaśniejszy panie! ja uważam w tem różnicę, odrzekł arcybiskup, człowiek łagodnego charakteru i prawego umysłu.