Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1074

 — Szkoda, rzekł Jan Robert, żałuję, że nie mogę czekać, mam dziś zaproszenie na wieczór.
 — I ja także, dodał Petrus.
 — U pani de Marande? zapytał Salvator.
 — Tak, odrzekli obaj młodzi ludzie zdumieni.
 — Zkądże wiesz o tem?
 — Wiem o wszystkiem.
 — Ale jutro o świcie będziemy mieć nowiny, nieprawdaż?
 — Będziecie je mieć, dziś jeszcze w nocy.
 — Kiedy idziemy do pani de Marande...
 — Będziecie je mieć u pani de Marande.
 — Któż nam ich udzieli?
 —Ja.
 — Jakto, będziesz także u pani de Marande?
 Salvator uśmiechnął się przebiegle.
 — Nie u pani de Marande, ale u pana de Marande. Poczem dodał z tymże samym uśmiechem, który charakteryzował jego fizjognomię. To jest mój bankier.
 — A! kiedy tak! rzekł Ludowik, to żałuję mocno, że nie przyjąłem zaproszenia, które chciałeś mi ofiarować, Janie Robercie.
 — Gdyby nie było tak późno! zawołał ten ostatni. I spojrzawszy na zegarek, dodał: Już w pół do dziesiątej! niepodobna.
 — Czy życzysz sobie iść na bal do pani de Marande? zapytał Salvator.
 — Tak, odrzekł Ludowik, chciałbym być tej nocy razem z memi przyjaciółmi... Czyż nie może lada chwila coś wybuchnąć?
 — Prawdopodobnie nic nie wybuchnie, powiedział Salvator, ale mimo to nie rozdzielaj się dziś z nimi.
 — Muszę jednak, nie mając zaproszenia.
 Na ustach Salvatora błąkał się zwykły jego uśmiech.
 — Poproś naszego poetę, aby cię przedstawił, powiedział.
 — O! zaprzeczył Jan Robert, nie jestem tak poufałym w tym domu. I zaczerwienił się z lekka.
 — A zatem, ciągnął dalej Salvator, zwracając się do Ludowika, poproś Jana Roberta, aby wpisał twe nazwisko na tej kartce.
 I wyciągnął z kieszeni drukowany bilet, na którym były te słowa:
 „Pan i pani de Marande, mają zaszczyt zaprosić pana...