Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1077

 Nowo przybyły szukał kogoś wzrokiem, a spostrzegłszy pana de Marande, zbliżył się do niego.
 — Przybywasz pan późno, panie de Valsigny, rzekł bankier.
 — Tak, panie, odpowiedział młody człowiek, którego głos i ruchy zmienione były nie do poznania i przykładając szkiełko do prawego oka, jak gdyby potrzebną mu była ta pomoc do rozpoznania Jana Roberta, Petrusa i Ludowika, tak, przybywam późno, to prawda, ale przytrzymała mnie ciotka staruszka, przyjaciółka księżnej d’Angouleme, opowiadając nowiny ze dworu.
 Wszyscy obecni zdwoili uwagę.
 Salvator zamienił kilka ukłonów z osobami, które cisnęły się w około niego, zachowując pewną miarę, co do stopnia przyjaźni, szacunku, lub poufałości, do jakiej wykwintny pan de Valsigny czuł się obowiązanym dla każdego.
 — Nowiny ze dworu! powtórzył pan de Marande, więc są jakie nowiny?
 — A! to pan nie wiesz? była tam rada.
 — To, panie de Valsigny, rzekł śmiejąc się pan de Marande, nie jest już nowiną.
 — Ale z tego wypłynąć mogą...
 — Na prawdę?
 — Tak.
 Zebrani skupili się.
 — Na wniosek panów de Villele, de Corbiere, de Peyronnet, de Damas, de Clermont Tournerre; na naleganie małżonki Delfina, którą okrzyki: „Precz z jezuitami!“ obraziły; pomimo oporu panów de Frayssinous i de Chabrol, którzy głosowali za rozpuszczeniem częściowem, gwardja narodowa została rozwiązaną!
 — Rozwiązaną!
 — Najzupełniej! i tym sposobem ja, który miałem piękny stopień, byłem furjerem w gwardji, pozostałem bez urzędu i będę musiał zajmować się czem innem!
 — Rozwiązaną! powtórzyli słuchacze, jak gdyby nie mogli temu uwierzyć.
 — Ależ to jest bardzo ważne, to o czem pan mówisz! podjął generał Pajol.
 — Tak sądzisz, generale?
 — Niezawodnie!... jestto poprostu zamach stanu.