Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1080

zany na śmierć w 1804 roku, a ułaskawiony za wstawieniem się cesarzowej Józefiny, został następnie księciem rzymskim w 1814, parem w 1816 i ambasadorem w Londynie w 1823. Czyż może być jeszcze jaka wątpliwość, co do jego osoby?
 — Przecie jest ambasadorem w Londynie...
 — O! to najmniejsza, generale, odwołują go ztamtąd.
 — A pan de Villele, wtrącił pan de Marande, zgodził się na to odwołanie?
 — Opierał się trochę, odpowiedział Salvator, bo ma to być przebiegły lis ten pan de Villele, jak mówią przynajmniej, a więc w swym charakterze przebiegłego lisa rozumie on, że nie ma skały tak twardej, aby się nie dała rozłupać, czego dowodem Annibal, który według Liwiusza, przebił octem góry Alpejskie, i obawia się, aby pan de Polignac, nie był tym octem, który w proch obróci jego skałę!
 — Jakto, zawołał generał Pajol, pan de Polignac należeć będzie do ministerjum?
 — W takim razie nie pozostawałoby nam nic, jak tylko zamaskować twarze! dodał Dupont.
 — Przeciwnie, odrzekł Salvator, sądzę, że trzeba będzie raczej je zdemaskować. Salvator wymówił te słowa z tak odmiennym naciskiem, że oczy wszystkich zwróciły się na niego.
 Teraz dopiero trzej przyjaciele poznali go: był to ich Salvator, nie zaś hrabia Valsigny pana de Marande.
 W tej chwili wszedł lokaj i oddał jakiś papier gospodarzowi domu.
 — Pilne! powiedział.
 — Wiem, co to jest, rzekł bankier.
 I biorąc list z żywością, otworzył niezapieczętowaną kopertę i przeczytał trzy wiersze, nakreślone grubem pismem:
 „Gwardja narodowa rozwiązana. Dymisja księcia Doudeauville przyjęta. Pan de Polignac odwołany z Londynu“.
 — Prawdziwie, zawołał Salvator, możnaby sądzić, że to ja zawiadamiam o wypadkach jego książęcą wysokość księcia Orleańskiego!
 Wszyscy zadrżeli.
 — Ale któż panu mówi, że ten bilecik pochodzi od jego książęcej mości? zapytał pan de Marande.