Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1081

 — Poznałem jego pismo, odrzekł z prostotą Salvator.
 — Jego pismo?
 — Tak... Wszak nie ma w tem nic dziwnego, mamy obaj tegoż samego notarjusza pana Baratteau.
 W tej chwili wezwano obecnych do wieczerzy. Salvator opuścił szkło z oka i spojrzał na kapelusz, jakby zabierał się do wyjścia.
 — Nie zostajesz pan z nami na wierzeczę, panie de Valsigny? zapytał z żywością pan de Marande.
 — Żałuję mocno, ale mi niepodobna tego uczynić.
 — Dla czego?
 — Muszę dzisiejszą noc zakończyć w sądzie przysięgłych.
 — W sądzie przysięgłych? o tej godzinie?
 — Tak, pilno im tam ukończyć z pewnym biedakiem, którego nazwisko nie jest wam zapewne nieznane.
 — A! Sarranti... ten nędznik, który zabił dwoje dzieci i skradł sto tysięcy talarów swemu dobroczyńcy, odezwał się głos jakiś.
 — I który chce uchodzić za bonapartystę, powiedział ktoś inny. Spodziewam się, że zostanie na śmierć skazany.
 — O! co tego to możesz pan być pewnym, odparł Salvator.
 — I że będzie stracony!
 — A! to mniej jest pewne.
 — Jakto, sądzisz pan, że Jego królewska mość ułaskawiłby podobnego zbrodniarza?
 — Nie, ale mogłoby się okazać, że zbrodniarz ten jest niewinny i natenczas ułaskawienie jego przyszłoby od Boga, nie od króla.
 Salvator, wymówił znowu te ostatnie słowa z pewnym odcieniem, który od czasu do czasu wykazywał prawdziwy jego charakter, pod przywdzianą maską lekkomyślności.
 — Panowie, odezwał się pan de Marande, słyszeliście, że podano już na stół.
 W czasie gdy osoby, do których zwrócił się pan de Marande, szły do sali jadalnej, trzej młodzi ludzie zbliżyli się do Salvatora.
 — Powiedz mi, kochany Salvatorze, zapytał Jan Robert, może będziemy jutro potrzebowali widzieć się z tobą?...
 — Jestto prawdopodobnem.
 — W takim razie, gdzież cię znajdziemy?
 — W zwykłem mojem miejscu na ulicy Żelaznej, przy