Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1128

mu, bo jemu to zawdzięczam, że od siedmiu lat nie jestem trupem.
 — A! mój ojcze! krzyknęła Fragola rzucając mu się do nóg.
 Dominik podał jej rękę.
 — Powstań, moje dziecię, mówił, podziękuj Bogu, a nie mnie. Bóg sam daje i odbiera życie.
 — A więc to ojciec Dominik miał kazanie u św. Rocha w dniu, kiedyś się miał zabić?
 — Tak jest. Miałem w kieszeni pistolet nabity; postanowienie moje było silne: w godzinę później miałem przestać żyć. Słowa tego człowieka zatrzymały mnie nad brzegiem przepaści.
 — I dziękujesz Bogu za życie?
 — O tak, z całej duszy! odpowiedział Salvator, patrząc na Fragolę. Oto dla czego powiedziałem: „Mój ojcze! gdybyś potrzebował kiedy czegoś, gdyby nawet życzenie to wydawało ci się niepodobnem do ziszczenia, zanim zapukasz do czyichkolwiek drzwi, przybądź najpierw do mnie!“
 — To też, jak widzisz, przyszedłem.
 — Co pragniesz, abym uczynił? Rozkazuj!
 — Czy sądzisz, że mój ojciec jest niewinny?
 — Tak, na mą duszę, jestem o tem przekonany, może mogę ci pomódz do wynalezienia dowodu jego niewinności?
 — Mam go! odparł zakonnik.
 — Czy masz nadzieję ocalenia?
 — Jestem tego pewny!
 — Czy potrzebujesz poparcia mej ręki lub zdolności.
 — Nikt nie może pomódz w przeprowadzeniu mego dzieła.
 — Czego zatem żądasz odemnie?
 — Pewnej rzeczy, której otrzymanie za twojem wstawieniem wydaje mi się niepodobnem. Lecz powiedziałeś: przybywaj, cokolwiekbądź się zdarzy, więc zdawałoby mi się, iż nie przychodząc, nie dotrzymuję zobowiązania.
 — Wypowiedz swe życzenie.
 — Trzeba, ażebym dziś, a najdalej jutro mógł otrzymać posłuchanie u króla. Widzisz więc, mój przyjacielu, iż to rzecz niełatwa.
 Salvator zwrócił się z uśmiechem do Fragoli.