Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1132

 — Jest skazany!
 — Na śmierć?
 — Na śmierć!
 Dziewice wydały lekki okrzyk. Dominik był przyjacielem Kolombana, Dominik był ich przyjacielem.
 — Cóż można zrobić dla niego? zapytała Karmelita.
 — Czy trzeba prosić o łaskę dla pana Sarranti? mówiła Regina. Mój ojciec jest dosyć dobrze z królem.
 — Nie, odpowiedziała Fragola, trzeba prosić o rzecz łatwiejszą, moja ukochana Regino, ty to zrobisz...
 — Co takiego? powiedz...
 — Trzeba wyrobić posłuchanie u króla.
 — Dla kogo?
 — Dla księdza Dominika.
 — Na który dzień?
 — Na dziś.
 — Tylko to?
 — Tak jest... przynajmniej o to tylko prosi w tej chwili.
 — Zadzwoń moje dziecko, rzekła Regina do Pszczółki.
 Pszczółka zadzwoniła.
 — O! moja siostro, zawołała, czy go nie zabiją?
 — Zrobimy, co tylko będzie można, żeby się to nieszczęście nie stało, odparła Regina.
 W tej chwili służący się ukazał.
 — Każ zaprzęgać natychmiast, i uprzedź mego ojca, iż dla ważnych bardzo przyczyn jadę do Tuilleries.
 — Do kogo udasz się w Tuilleries?
 — Do kogożbym się udała, jeśli nie do księżnej Berry?
 — A! ty jedziesz do Madame? zawołała Pszczółka. I ja chcę pojechać z tobą: księżniczka mi powiedziała, żebym zawsze przyjeżdżała, jak ojciec mój albo ty bywacie u jej matki.
 — Niech i tak będzie, jedź ze mną!
 — O! co za szczęście! co za szczęście! wołała Pszczółka.
 — Drogie dziecię! rzekła Fragola, całując małą dziewczynkę.
 — Tak, i przez ten czas gdy moja siostra powie księżnej, że potrzeba, aby ksiądz Dominik widział się z królem, ja powiem księżniczce, że my go znamy, i że nie powinno nic złego stać się jego ojcu.
 Cztery młode kobiety płakały słysząc naiwne obietnice