Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1147

 — Dobrze, rzekł Salvator.
 — Teraz powrócimy do Conciergerie, nie prawdaż? powiedział ksiądz.
 — Tak, odparł Salvator, ściskając rękę przyjaciela.
 Wzięli powóz na rogu ulicy i pojechali spiesznie do wskazanego miejsca.
 Przy drzwiach ponurego więzienia, Salvator podał rękę Dominikowi i spytał się, co myśli robić wychodząc ztąd.
 — Opuścić Paryż w tej chwili.
 — Czy mogę ci być użytecznym w kraju, do którego się wybierasz?
 — Nie mógłbyś skrócić formalności, które towarzyszą wydaniu paszportu?
 — Mogę to zrobić, że go wydadzą bez żadnych...
 — Zatem zaczekaj na mnie u siebie, przyjdę tam.
 — To ja tu zaczekam, za godzinę znajdziesz mnie na rogu placu. Nie możesz pozostać w obrębie więzienia dłużej, niż do czwartej, a teraz jest trzecia.
 — Za godzinę więc, powiedział ksiądz Dominik ściskając rękę młodego człowieka.
 I zniknął w ciemnej bramie więzienia.
 Więzień został zaprowadzony do celi, w której był zamknięty Louvel i w której miał być zamknięty Fieschi.
 Dominika bez trudności wprowadzono do ojca.
 Pan Sarranti siedział na taburecie, powstał i podszedł na spotkanie syna, ten zaś skłonił się przed nim z tą względnością, z jaką się człowiek zbliża do męczenników.
 — Czekałem na ciebie, mój synu, mówił pan Sarranti.
 I było w jego głosie coś podobnego do wyrzutu.
 — Mój ojcze, rzekł ksiądz, nie moja w tem wina, jeśli prędzej przyjść nie mogłem.
 — Wierzę temu, odpowiedział więzień, ściskając mu obie ręce.
 — Wychodzę z Tuilleries, ciągnął Dominik.
 — Ty wychodzisz z Tuilleries?
 — Tak, widziałem się z królem.
 — Tyś widział się z królem, Dominiku? mówił pan Sarranti zdziwiony, patrząc bystro na syna.
 — Tak, mój ojcze.
 — Dlaczego? Nie może być przecie, żebyś go prosił o ułaskawienie dla mnie.
 — Nie, mój ojcze! pospieszył odpowiedzieć ksiądz.