Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1148

 — Czego więc żądałeś od niego?
 — Zwłoki.
 — Zwłoki! po co?
 — Prawo przyznaje ci trzy dni zwłoki dla założenia „rekursu;“ gdy nikt nie przyspiesza wyroku sądu, przeciąga się to do czterdziestu dwóch dni.
 — A zatem?
 — A zatem prosiłem króla o dwa miesiące.
 — Króla?
 — Króla.
 — Na co te dwa miesiące?
 — Gdyż potrzebuję dwóch miesięcy, aby się wystarać o dowody twojej niewinności.
 — Ja nie założę rekursu, Dominiku.
 — Mój ojcze!
 — Nie założę.... to jest moje stałe postanowienie, zabroniłem Emanuelowi, ażeby podawał prośbę w mojem imieniu.
 — Mój ojcze, co ty mówisz?
 — Powiadam, że odmawiam wszelkiego rodzaju zwłoki, byłem skazany na śmierć, chcę być stracony, odrzuciłem sędziów, nie kata.
 — Mój ojcze, słuchaj mnie!
 — Ja chcę być straconym... pilno mi skończyć z torturą życia i niegodziwością ludzi.
 — Mój ojcze, szeptał smutno ksiądz.
 — Ja wiem wszystko, cobyś mi mógł powiedzieć w tym przedmiocie, znam wyrzuty jakie masz prawo mi robić.
 — O! mój szanowny ojcze! powiedział zarumieniony ksiądz Dominik, gdybym jednak błagał cię na klęczkach...
 — Dominiku!
 — Gdybym ci powiedział, że udowodnię twoją niewinność w oczach ludzi, tak jasno, jak to światło Boże, które przeziera aż do nas przez kraty twego więzienia...
 — Dobrze więc, mój synu, ta niewinność błyśnie świetniej jeszcze po mojej śmierci; nie będę żądał zwłoki, nie przyjmę ułaskawienia!
 — Mój ojcze! krzyknął Dominik, nie trwaj w postanowieniu, które jest twoją śmiercią i które będzie rozpaczą mojego życia, a może utratą mej duszy.
 — Dosyć tego! rzekł Sarranti.
 — Niedosyć, ojcze!... odparł Dominik osuwając się isto-