Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1157

zgadnąć, kochany panie Jackal, że przychodzę po paszport i że ten paszport jest dla mojego towarzysza.
 — To prawda, ale trudniej nieco było przewidzieć życzenie pańskie.
 — Ho, ho!... pan je przewidziałeś?
 — Ile mi na to pozwoliła moja licha przezorność.
 — Nie rozumiem.
 — Czy chcesz pan pójść za mną, razem z szanownym dobrodziejem, kochany panie Salvatorze? Wtedy może zrozumiesz.
 — Dokąd?
 — Do biura paszportowego. Paszport dla księdza Dominika jest gotowy.
 — Gotowy? odezwał się Salvator z powątpiewaniem.
 — Ależ zupełnie, odpowiedział pan Jackal z tą dobrodusznością, którą tak doskonale potrafiła twarz jego przybierać.
 — Nawet z rysopisem?
 — Nawet z rysopisem. Brakuje tylko podpisu szanownego kapłana.
 Poszli do sali naprzeciwko drzwi.
 — Paszport księdza Dominika Sarranti, rzekł pan Jackal do naczelnika wydziału, który siedział jakby w jakiejś klatce drewnianej.
 — Oto jest, odpowiedział naczelnik, podając paszport panu Jackalowi, który oddał go księdzu.
 — Wszak tak? mówił dalej pan Jackal, gdy Dominik spoglądał na urzędowy papier okiem zdumionem.
 — Tak panie, odpowiedział mnich, rzeczywiście tak.
 — Owóż, rzekł Salvator, teraz pozostaje nam tylko zawizować go u jego ekscelencji nuncjusza.
 — Nic łatwiejszego, odpowiedział pan Jackal, czerpiąc głęboko w tabakierce i z rozkoszą wciągając szczyptę tabaki.
 — Ależ to pan wyświadczasz nam istotną przysługę, kochany panie Jackal, rzekł Salvator i nie wiem, jak mam ci wyrazić wdzięczność naszą.
 — Dajmy temu pokój: wszak przyjaciele naszych przyjaciół, są naszymi przyjaciółmi.
 I pan Jackal wymówił te słowa z takiem poruszeniem ramion, takim tonem dobroduszności, że Salvator patrzał pełen powątpiewania.
 Była chwila, w której gotów był wziąć pana Jackala