Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1163

 Przed skończeniem jeszcze, Salvator czytając niecierpliwość w oczach mnicha, powstał.
 — Jestem na twe rozkazy, ojcze, rzekł, ale nim odejdziesz, pozwól, że ci dam jeden talizman. Fragolo, pójdź przynieś szkatułkę od listów.
 Fragola wyszła.
 — Talizman? powtórzył mnich.
 — O! bądź spokojnym, ojcze, to nie bałwochwalstwo, ale przypominasz sobie com ci mówił o trudnościach, jakie napotkać możesz dla dojścia do stolicy apostolskiej.
 — Przypominam, a czy możesz co i tam dla mnie?
 — Być może! odrzekł Salvator z uśmiechem.
 Następnie, gdy Fragola wracała z żądaną szkatułką:
 — Podaj mi, kochane dziecię, dodał, świecę, lak i pieczątkę herbową.
 Fragola postawiła szkatułkę na stole i wyszła.
 Salvator otworzył szkatułkę złotym kluczykiem, który nosił na szyi.
 Zawierała ona ze dwadzieścia listów; z pomiędzy nich wziął jeden na traf.
 W tej chwili wróciła Fragola z zapaloną świecą, lakiem i pieczątką.
 Salvator wsunął list w kopertę, zapieczętował pieczątką herbową i położył adres:
 „Do pana wicehrabiego de Chateaubriand, w Rzymie“.
 — Otóż, rzekł, trzy dni, jak ten, do którego list adresuję, zmęczony trybem jakim idą rzeczy we Francji, wyjechał do Rzymu.
 — „Do pana wicehrabiego de Chateaubriand?“ powtórzył Dominik.
 — Tak, odpowiedział Salvator, przed takiem imieniem jak jego, wszystkie otworzą się bramy. Jeśli doznasz przeszkód, oddaj mu ten list, powiedz, że doręczony ci jest przez syna tego, co to pisał, i w imię tego listu wezwij wspomnień emigracji. On pójdzie przed tobą... Użyj jednak tego sposobu tylko w ostateczności; bo on wyjawi tajemnicę, która wówczas istnieć będzie między trzema osobami: tobą, panem de Chateaubriand, oraz mną i Fragolą, którzy tworzymy jednę osobę.
 — Pójdę ślepo za twemi zleceniami bracie.
 — A więc to już wszystko, co ci miałem do powiedze-