Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1173

żor, ale ścinał niemiłosiernie głowy roślin stojących na drodze i tak doprowadził mnie do gęstwiny najbardziej zbitej ze wszystkich. Tu, odezwał się szorstko:
 — Proszę przejść!
 Pies przeszedł naprzód, ja za psem.
 Człowiek czarny szedł za mną, co mnie trochę niepokoiło. Przedstawiłem się jako nabywca, a taki bywa bogatym, którego uderzyć kijem w głowę jest bardzo łatwo. Naraz uczułem się pochwyconym i pociągniętym w tył za kołnierz... Sądziłem, że chwila walki nadeszła. Odwróciłem się.
 — Stójże pan! zawołał do mnie czarny człowiek.
 — Dlaczego?
 — Czy pan nie widzi tej studni przed sobą?
 Spojrzałem przed siebie i spostrzegłem czarny krąg na ziemi, był to otwór studni. Jeden jeszcze krok, a zniknąłbym był na zawsze! Przyznaję się, że w tej chwili dreszcz mnie przeszedł.
 — Studnia? powtórzyłem.
 — Tak, która prowadzi do katakumb.
 Czarny człowiek poszukał kamienia i rzucił w otwór.
 Upłynęło może z dziesięć sekund, które wydały mi się bez końca. Usłyszałem nareszcie odgłos głuchy, echo podziemne: kamień upadł na dno.
 — Już raz wpadł tu człowiek i więcej go nie widziano... Idźmy dalej.
 Obszedłem przepaść zakreślając ile być mogło najszersze koło. W pięć minut wyszedłem cały z zarośla, ale znowu uczułem silne chwycenie za rękę.
 Zaczynałem się wreszcie obywać z dziwnemi zwyczajami mojego przewodnika, a przytem nie byłem już w ciemności, znajdowaliśmy się owszem pod promieniem księżyca.
 — Co się stało? zapytałem dosyć spokojnie.
 — A cóż, odpowiedział czarny człowiek, wskazując mi palcem na wiąz, o to drzewo.
 — Jakie drzewo?
 — A przecież wiąz!
 — Widzę, że to wiąz... Cóż dalej?
 — A to gałęź.
 — Co za gałęź?
 — Na której on się powiesił.