Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1196

prawdy, musi chwytać każdy dowód, choćby napozór występował przeciwko osobie, której chcemy uzasadnić niewinność. Prawda ma światło sama w sobie, dojdziemy do prawdy, a przez nią dojdziemy do światła.
 — Zgoda... A jakim sposobem-zyskałeś pan ten dowód?
 — Pewnej nocy, kiedym się z psem moim błąkał po parku Viry, z przyczyn całkiem niezależnych od sprawy obecnie nas zajmującej, w głębi zarośla, u stóp dębu, w otworze, który mój pies zacięcie wygrzebywał, znalazłem szkielet dziecka pochowanego w postawie stojącej.
 — I mniemasz pan, że to był szkielet jednego z dzieci zniknionych?
 — To więcej jak pewne.
 — Ależ drugie dziecko? bo była dziewczynka i chłopczyk.
 — I drugie dziecko, zdaje mi się, znalazłem.
 — Zawsze dzięki psu.
 — Tak.
 — Żywe, czy umarłe?
 — Żywe, jest to dziewczynka.
 — I cóż?
 — Z tego podwójnego wypadku wnoszę, że gdybym mógł działać swobodnie, doszedłbym może do zupełnej świadomości zbrodni, a ta świadomość doprowadziłaby mnie niezawodnie do wykrycia zbrodniarza.
 — Czy rzeczywiście, pan tę dziewczynkę znalazłeś żyjącą! zawołał generał.
 — Żyjącą rzeczywiście.
 — To ona musiała mieć sześć do siedm lat w chwili wykonania zbrodni?
 — Miała sześć lat.
 — Mogłaby więc przypomnieć sobie...
 — Pamięta...
 — A więc...
 — Tylko, że pamięta zanadto.
 — Nierozumiem.
 — Kiedy kto wspomni biednej dziecinie o tej strasznej katastrofie, umysł jej się miesza; wpada w przesilenia nerwowe, które mogą ją pozbawić rozumu. Cóż ważyć będzie zeznanie dziecka posądzonego o pomieszanie zmysłów zważyłem ja dobrze wszystko, bądź pan pewny.
 — To przejdźmy do umarłego... Jeżeli żyjący milczy, czyżby nie mógł przemówić umarły!