Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1197

 — Owszem; gdybym mógł działać swobodnie...
 — A co panu przeszkadza? Udaj się do prokuratora, opowiedz wszystko, skłoń sprawiedliwość, ażeby znalazła to światło, którego wzywasz, i...
 — Tak, i policja przez jednę noc zatrze ślady tego, czego szukać sprawiedliwość przyjdzie nazajutrz. Czyż nie powiedziałem panu, że policji na tem zależy, ażeby usunąć dowody, i ażeby utopić pana Sarrantego w błotnistej sprawie kradzieży i zabójstwa?
 — Więc prowadź sprawę sam. Poprowadźmy ją we dwóch. Powiadasz, że doszedłbyś do prawdy, gdybyś mógł działać swobodnie, co ci przeszkadza?
 — O! jest to znowu całkiem inna sprawa, niemniej ważna, niemniej haniebna, jak sprawa pana Sarranti.
 — Niech i tak będzie, ale działajmy.
 — Działajmy! i owszem, lecz nasamprzód...
 — Co?
 — Znajdźmy sposób swobodnego dostępu do domu i do parku, w którym zbrodnia, a raczej w której zbrodnie zostały spełnione.
 — A czy można ten sposób znaleźć?
 — Można.
 — Za jakę cenę?
 — Za pieniądze.
 — Mówiłem panu, że mam ogromny majątek.
 — Tak, generale, ale to niedosyć.
 — Czegóż jeszcze potrzeba?
 — Nieco śmiałości i wiele wytrwania.
 — Powiedziałem panu, że dla dojścia do celu, ofiaruję cały majątek i nietylko majątek, ale życie.
 — Zdaje mi się generale, że w ten sposób łatwo się porozumiemy. A widząc że światło księżyca oblewa obydwóch jasnością, rzekł do swego towarzysza: Chodźmy w cień, ponieważ mówić będziemy o rzeczach, które zaprowadzić nas mogą na rusztowanie, a nawet i tu grożą śmiercią.
 Usunęli się po za drzewa a Salvator rzucił jeszcze okiem dokoła.
 — Mów teraz, pierwszy odezwał się generał.
 — Otóż generale, potrzeba nam najpierw stać się panami zamku i parku Viry.
 — To najłatwiejsze.
 — Jakim sposobem?