Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1198

 — Kupić je na własność.
 — Niestety, nie są na sprzedanie...
 — Czyż jest na świecie rzecz, którejby nie można kupić.
 — Tak generale, ten zamek i park właśnie.
 — Dla czegóż to?
 — Dla tego, że służą na ukrycie występku przed ludźmi, prawie tak strasznego, jak ten, którego śladów poszukujemy.
 — Dom ten zatem jest zamieszkały?
 — Przez człowieka bardzo wpływowego.
 — Mającego znaczenie polityczne?
 — Nie, lecz mającego poparcie kongregacji religijnej, co jest poważniejsze!...
 — Jak się ten człowiek nazywa?
 — Hrabia Loredan de Valgeneuse.
 — Poczekaj pan, zdaje mi się, że znam to nazwisko...
 — Bardzo być może, ponieważ jest to nazwisko bardzo arystokratyczne.
 — Lecz o ile pamiętam, to margrabia de Valgeneuse był człowiekiem wysoko honorowym.
 — O tak, margrabia, zawołał Salvator, było to najszlachetniejsze serce i dusza najbardziej prawa, jakie znałem!
 — Więc pan go także znałeś?
 — Znałem, odrzekł Salvator z prostotą, lecz nie o nim mieliśmy mówić.
 — Więc to o hrabi... O nim nie mógłbym tak się wyrazić jak o bracie jego.
 Salvator milczał, jak gdyby nie chciał dawać opinji o Loredanie de Valgeneuse.
 — Co się stało z margrabią? ciągnął generał.
 — Nie żyje, odparł Salvator, spuściwszy głowę, zabił go nagły atak apopleksji.
 — Lecz on miał, zdaje mi się, syna naturalnego.
 — Tak generale.
 — Co się z nim stało?
 — Umarł w rok po śmierci ojca.
 — Znałem go maleńkim... Było to dziecko nad wiek inteligentne i nadzwyczajnej stałości charakteru... Na co umarł?
 — Zabił się wystrzałem z pistoletu.
 — Zapewne wskutek jakiej strasznej boleści?
 — Prawdopodobnie.
 — Więc to brat margrabiego kupił ten zamek?