Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1200

 — Justyn jest moim przyjacielem i narzeczonym młodej panienki.
 — Jakim sposobem hrabia Loredan wystarał się o wyrok na niego?
 — Zrobiono zbrodnię z jego dobrego uczynku. Oskarżono, że porwał dziecko, które znalazł i wychował i że potem gwałtem chciał się z niem ożenić. Posądzono, jakoby dziewczyna należała do możnej rodziny, a ponieważ jest to przewidziane w kodeksie, który karze pięcioletnim pobytem na galerach człowieka, przekonanego o gwałt na małoletniej, przeto biedny mój przyjaciel został uznany winnym.
 — To niepodobna! zawołał generał.
 — Czyż pan Sarranti nie jest skazany jak złodziej i zabójca? odparł Salvator.
 Generał skłonił głowę w milczeniu.
 — Trzeba było odłożyć sprawę tę na później, mówił dalej Salvator; a jeżeli w tej chwili waham się, czy mam dochodzić niewinności pana Sarranti, to dla tego jedynie, że sprowadzając śledztwo do tego zamku i parku, obudziłbym czujność hrabiego, który wywarłby zemstę na Justynie.
 — Lecz można przecie wedrzeć się do tego parku.
 — Można, ponieważ ja tam już byłem, a Justyn od czasu do czasu odwiedza swoją narzeczoną.
 — Dla czego Justyn jej nie wykradnie?
 — Gdzieżby ją uprowadził?
 — Po za granice Francji.
 Salvator uśmiechnął się.
 — Generale, rzekł, przypuszczasz, że Justyn jest tak bogaty jak pan de Valgeneuse; Justyn, to biedny nauczyciel, który ciężką pracą utrzymuje matkę i siostrę.
 — Czyż nie ma przyjaciół?
 — Ma dwóch, którzyby życie za niego oddali, to jest mnie i pana Millera. Ja zaś jestem posłańcem publicznym, a pan Miller starym nauczycielem muzyki.
 — Lecz jako szef wydziału stowarzyszenia, czyż nie rozrządzasz dużemi kapitałami?
 — Mam w rękach przeszło miljon, lecz do mnie on nie należy; gdyby nawet istota ukochana przezemnie umierała, jeszczebym nietknął tego miljona.
 Generał wyciągnął rękę do Salvatora.