Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1204

śmierć, z włosem rozwianym groziła mu pięścią, on zaś czerwony jak piwonja darł włosy z głowy.
 — A nieszczęsny! wyła panna Fifina, bydlę głupie, więc sądziłeś, że mała jest twoją córką?
 — Fifino! ryczał Jan Byk, czy chcesz, żebym cię zamordował?
 — Otóż nie twoją jest, tylko jego.
 — Fifino! czy chcesz, żebym was oboje wpakował w stępę i stłukł na pieprz!
 — Ty, rzekła Fifina, ty! ty! ty!... I za każdem słowem postępowała krok naprzód, podczas gdy Jan Byk w tył się cofał. Ty? rzekła nakoniec, chwytając go za brodę i trzęsąc nim jak drzewem okrytem owocem; ty wielki tchórzu! dotknij mnie tylko! Jan Byk podniósł rękę, lecz opuścił ją natychmiast.
 — Co się tu dzieje? zapytał ostro Salvator.
 Na dźwięk tego głosu panna Fifina zaczerwieniła się, puściła brodę cieśli i obracając się, rzekła:
 — Co się dzieje? W porę przyszedłeś panie Salvatorze!... bo ten potwór chciał mnie właśnie po swojemu potraktować.
 Jan Byk uwierzył prawie, że to on chciał bić pannę Fifinę.
 — Można mi przebaczyć, panie Salvatorze, ona mnie o wściekłość przyprawia!
 — Lepiej, że na tym świecie pokutę odbędziesz.
 — Panie Salvatorze, ona powiada, że dziecko, które jest moim portretem, nie jest mojem własnem.
 — Więc dla czego jej wierzysz, kiedy jest twoim portretem?
 — Gdybym jej wierzył, wziąłbym dziecko za nogi i o mur głowę roztrzaskał.
 — Słyszysz, panie Salvatorze.
 Salvator słyszał, lecz znał prawdziwą wartość gróźb Jana Byka.
 — Ile razy przyjdę, rzekł, zawsze zastaję was w kłótni. Źle skończysz panno Fifino...
 — Postanowiłam go porzucić, przerwała dziewczyna.
 — Nie opuścisz mnie! krzyknął Jan Byk. Gdziekolwiek byś poszła, znajdę cię i uduszę.
 — Cicho bądź, Barthelemy, odezwał się Salvator łagodnie. Fifina pomimo tego co mówi, kocha cię jednak...