Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1206

 — Dobrze, panie Salvatorze.
 — Do widzenia zatem wieczorem!
 — Do widzenia, panie Salvatorze.
 Salvator uścisnął rękę cieśli i wyszedł.
 W kwadrans pukał do drzwi Justyna. Celestyna mu otworzyła.
 — Dzień dobry siostro! rzekł wesoło.
 — Dzień dobry, odparła Celestyna.
 — Cicho! rzekł Salvator, kładąc palec na ustach; zdaje mi się, że dobrą przyniosłem wiadomość dla naszego Justyna.
 — Jak zawsze, dodała Celestyna.
 — Co takiego? pytał Justyn, nadbiegając. Mów, mów prędzej przyjacielu.
 — Justynie, rzekł Salvator, jeśliby ci powiedziano: „Od dziś Mina będzie wolną, będzie niezależną. Mina może da ciebie należeć, lecz trzeba wszystko porzucić, rodzinę, przyjaciół, ojczyznę!’“ jeśliby ci tak powiedziano, co byś odpowiedział?
 — Nic, przyjacielu, tylko skonałbym z radości.
 — Źle byś wybrał chwilę... Lecz mówmy dalej. A gdyby jeszcze dodano: „Mina będzie wolną, to prawda, lecz pod warunkiem, że w tej chwili wyjedziesz, nie okazując żalu, nie obejrzawszy się po za siebie.“
 Biedny Justyn opuścił głowę i odrzekł ze smutkiem:
 — Wiesz dobrze, że ja nie mogę odjechać!...
 — A gdyby się znalazł sposób pogodzenia wszystkiego?
 — O Boże! wykrzyknął Justyn, wznosząc ręce do nieba.
 — Jakie jest najgorętsze życzenie matki twojej i siostry?
 — Powrócić do swej wioski, żyć tam i umierać.
 — Od jutra zatem mogą to zrobić.
 — Salvatorze drogi, co mówisz?
 — Mówię, że jest zapewne obok fermy dawnej waszej, domek z ogródkiem do kupienia. Powiedz tylko, ile może kosztować?
 — Trzy, do czterech tysięcy franków.
 Salvator wyjął z kieszeni cztery bilety bankowe.
 — Oto są cztery tysiące franków.
 Justyn patrzył, dysząc ciężko.
 — Ile potrzeba by żyć dostatnio w takim domku?
 — O mój drogi, przy oszczędności mojej siostry, pięćset franków rocznie byłoby dostateczne.