Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1207

 — Matka twoja jest kaleką, siostra słabego zdrowia, dajmy zatem tysiąc franków, zamiast pięćset.
 — Ależ to by był zbytek!
 — Oto masz dziesięć tysięcy franków, rzekł Salvator, wyjmując dziesięć banknotów, wystarczy na dziesięć lat.
 — Przyjacielu jedyny! zawołał Justyn, chwytając rękę Salvatora.
 — Dodajmy tysiąc franków na zagospodarowanie, ciągnął Salvator, będzie razem piętnaście tysięcy. A teraz przejdźmy do ciebie.
 — Jakto do mnie?
 — Ponieważ załatwiliśmy sprawę z matką twoją. Otóż kochany Justynie, dziś w nocy Minę wykradamy, jeżeli tylko ty nie masz nic przeciwko temu...
 — Ja miałbym oponować?... Tylko gdzież Minę uprowadzę?
 — Do Holandji.
 — Do Holandji?
 — Gdzie zamieszkacie rok, dwa lata, dziesięć jeżeli wypadnie, aż do czasu nim będziecie mogli do Francji powrócić.
 — Lecz ażeby mieszkać w Holandji, potrzeba mieć pieniądze!
 — Naturalnie mój przyjacielu; dla tego też obrachujemy ile na to potrzeba.
 — Rachuj sam Salvatorze, bo nie wiem już co mówię i nie wiem nawet co ty mówisz.
 — No! bądź mężczyzną Justynie, silnym o tyle w szczęściu, ile nim byłeś w nieszczęściu.
 Justyn uspokoił się wysiłkiem woli, spojrzał prosto w oczy Salvatora i rzekł:
 — Mów przyjacielu.
 — Pomyśl ile potrzebowałbyś, ażeby wyżywić się z Miną za granicą?
 — Mina przecież nie jest moją żoną, nie mogę zatem, żyć z nią razem...
 — Najzacniejszy Justynie, rzekł Salvator z jasnym uśmiechem. Prawda, nie możesz żyć z Miną, dopóki ni& będzie żoną twoją, a to stać się może dopiero, gdy odnajdziemy jej ojca, a on da swoje przyzwolenie.
 — A jeśli go nigdy nie odnajdziemy?
 — Nie trzeba wątpić o miłosierdziu Bożem.