Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1208

 — Może nie żyje?
 — Wtedy skonstatujemy śmierć, a Mina niezależna, będzie twoją żoną. Lecz powróćmy do tego, co nas obecnie najwięcej interesuje, Mina nie mogąc zostać twoją żoną, zanim się czegoś pewnego o swym ojcu dowie, musi być oddaną na pensję.
 — O! przyjacielu, wspomnij pensjonat w Wersalu.
 — Za granicą będzie inaczej, a zresztą urządzisz się w ten sposób, ażeby ją codzień odwiedzać, i żeby okna twego mieszkania, były naprzeciw jej okien.
 — Rozumiem, że przy takich ostrożnościach...
 — Ile trzeba na utrzymanie Miny i opłatę pensjonatu?
 — Sądzę, że w Holandji co najmniej tysiąc franków opłaty... i pięćset franków dla niej osobiście.
 — Przypuśćmy, że dla niej także tysiąc, to razem dwa tysiące. Pięciu lat potrzebuje Mina do pełnoletności: masz tu dziesięć tysięcy franków.
 — Nie pojmuję...
 — Nie potrzebujesz pojmować na szczęście... Teraz pomówimy o tobie. Ile potrzebujesz na rok?
 — Ja!... nic nie potrzebuję... będę dawał lekcje muzyki i francuskiego.
 — Nie można liczyć na lekcje, zatem tysiąc dwieście franków rocznie, a co ci zostanie, ubogim rozdasz, tych nigdzie nie brakuje. Oto masz siedm tysięcy dwieście franków.
 — Kto daje te pieniądze?
 — Opatrzność, o której przed chwilą wątpiłeś przyjacielu, mówiąc, że Mina ojca nie odnajdzie.
 — O jakże ci dziękuję!
 — Nie mnie to trzeba dziękować Justynie: wiesz, że ubogi jestem.
 — Więc to od nieznajomego pochodzi?
 — Niezupełnie.
 — Czyż mogę tak przyjąć trzydzieści tysięcy franków.
 — Możesz, ponieważ ja ci to mówię.
 — Przebacz! zawołał Justyn, ściskając rękę przyjaciela.
 — Zatem tej nocy...
 — Tej nocy? zapytał Justyn.
 — Tak, tej nocy porywamy Minę i wyjeżdżacie!
 — O Salvatorze! o bracie! wołał Justyn.