Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1211

 — Nie Bernardzie, zwyczajnym kłusem; nie potrzebujemy być w Cour-de-France przed godziną dziesiątą.
 — A więc małym truchtem... Nie takbym ja chciał wieść pana.
 — Jakże to mój chłopcze?
 — Tak jak wiozłem cesarza w roku 1815, pięć mil na godzinę. Dodał po cichu: Alboż nie jesteś naszym cesarzem, panie Salvatorze, czyż, gdybyś rzekł: „Do broni!“ nie stanęlibyśmy wszyscy pod bronią? gdybyś powiedział: „ W pochód“ nie poszlibyśmy?
 — Dobrze, dobrze, Bernardzie!... rzekł Salvator z uśmiechem.
 — Mam być cicho!... Ba! czyż ten pan co tam siedzi nie jest pańskim przyjacielem, a zatem i moim?
 Bernard zrobił ręką znak masoński.
 — Tak, przyjacielu, należę do was, odrzekł Justyn.
 Ruszyli w drogę i zginęli w tumanie kurzu i cieniach nocy.
 Nie będziemy powtarzać rozmowy dwóch przyjaciół; można się domyśleć, że pełna była nadziei na przyszłość.
 Pani Corby i Celestyna zachwycone były tem co się stać miało. Rozłączenie konieczne obecnie, nie mogło być wieczne, zbiorą się wszyscy znów w kółku rodzinnem, ażeby się więcej nie rozłączać.
 Zmieniono konie w Villejuif i pospieszono dalej.
 Salvator spojrzał na zegarek: było wpół do dziesiątej.
 Po godzinie czasu ujrzano sylwetki wodotrysków Cour-de-France, ozdobne w trofea i postacie geniuszów na piedestałach, prawdziwy typ architektury Ludwika XV-go.
 Pocztyljon przystanął, zsiadł z konia i drzwiczki otworzył.
 — Jesteśmy na miejscu, panie Salvatorze, rzekł.
 — Jakto! to ty Bernardzie?
 — Tak, to ja!
 — Zrobiłeś dwie stacje?
 — A tak...
 — Myślałem, że to niewolno.
 — Czy może być co niewolno dla ciebie, panie Salvatorze?
 — Jakżeś sobie poradził?
 — A to się tak stało: Powiedziałem sobie: „Pan Salvator poświęca się dla dobra sprawy: potrzebuje zatem człowieka głuchego i ślepego, lecz z silnemi plecami. Otóż ja