Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1212

jestem takim!“ W Yillejuif oto co zrobiłem. Powiedziałem Piotrowi Lengłume, który miał mnie zastąpić: „Piotrze, przyjacielu, mam mały romansik w Cour-de-France, ustąp mi miejsca, żebym mógł pogawędzić z moją dziewczyną, a z powrotem, postawię butelkę. Zgoda?“ „Zgoda! odpowiedział Lengłume“. A teraz panie Salvatorze, czy się omyliłem?
 Salvator podał rękę Bernardowi.
 — Nie sądzę bym cię potrzebował dzisiaj; lecz bądź spokojny, przyjdzie okazja, w której spotrzebuję twoje dobre chęci.
 — Trzymam pana za słowo, panie Salvatorze.
 — Siadaj na konia, jedź jeszcze pięćdziesiąt kroków i stań.
 Bernard zrobił jak mu kazano, potem zsiadł znów z konia i otworzył portjerę.
 Salvator wysiadł i poszedł w stronę fosy.
 O dwadzieścia kroków od niego, podniósł się jakiś człowiek, i szedł prosto.
 Był to generał Lebastard de Premont, Salvator zaprowadził generała do powozu, gdzie tenże zajął miejsce; potem wsiadając także, rzekł:
 — Do Chatillon!
 — Gdzie mam stanąć w Chatillon?
 — W oberży pod Opatrznością.
 Jakób Bernard świsnął biczem, a w dziesięć minut powóz stanął przed oberżą pod Opatrznością.
 Salvator zaprezentował Justyna generałowi tylko, że generał wiedział kto jest Justyn, a Justyn nic a nic nie wiedział z kim ma do czynienia, a nadewszystko, jaką generał przysługę mu wyświadczył.
 Pamiętamy, że Salvator w oberży pod Opatrznością naznaczył schadzkę z Janem Bykiem i z Toussaint-Louverture. Obydwaj Mohikanowie byli na stanowisku, i, rzecz nadzwyczajna, butelka stojąca pomiędzy nimi, nie była odkorkowana. Możnaby sądzić, że to już druga, lecz szklanki na stole suche, świadczyły o wstrzemięźliwości.
 Powstali obydwaj ujrzawszy wchodzącego Salvatora, który obejrzał się czy są sami.
 Jan Byk zrozumiał ostrożność nowo przybyłego.
 — Mów śmiało panie Salvatorze, rzekł, nikt nie podsłuchuje.