Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1213

 — Wydaj rozkazy, odezwał się Toussaint-Louverture, będziemy posłuszni.
 — Mogę was potrzebować dzisiejszej nocy, rzekł Salvator, a może nic z tego nie będzie; w każdym razie zabieram was z sobą.
 — Jesteśmy gotowi.
 — Umieszczę was tam, gdzie powinniście się znajdować, lecz nie wolno wam się ukazać, aż zawołam: „Do mnie“ Dajcie mi słowo na to...
 — Słowo, rzekł Bartkelemy Lelong.
 — Słowo, dodał Toussaint-Louverture.
 — Czy znacie park Viry?
 — Znamy, odrzekli obydwa.
 — Idźcie zatem przez pole, a skoro ujrzycie wielki parkan murowany biały, prostolegle od drogi, ukryjcie się tam w pobliżu. Znajdę was w potrzebie.
 — Zrozumiane, odpowiedzieli razem.
 — Do widzenia zatem!
 — Do widzenia, panie Salvatorze.
 Obydwaj Mohikanowie wyszli.
 Salvator poszedł do pozostałych w powozie, Justyna i generała.
 Zawrócono na drogę Fontainebleau, aż do miejsca, gdzie prowadzi spadzisto do mostu Godeau, a z tamtąd do pałacu Viry.
 Dojechali do parkanu białego, tam się zatrzymali i wysiedli w gęstym zagajniku obok drogi; powóz ukryto w cieniu.
 Salvator poszedł naprzód drogą do zamku, za nim szedł Justyn i generał. Przybyli tak do znanej nam kraty, skręcili na prawo i dotarli do miejsca, przez które Justyn zwykle się przeprawiał.
 Nauczono generała sposobu przeskakiwania parkanu, to jest Salvator stanął nachylony, Justyn wszedł mu na plecy i skoczył na drugą stronę, generał poszedł za jego przykładem.
 Roland myślał, że na niego kolej przyszła, gotował się skoczyć, lecz wstrzymał go pan.
 Salvator bowiem chciał jeszcze zobaczyć się z dwoma towarzyszami, przysłanymi tu pierwej.
 Spotkał się z nimi, gdy dochodzili do miejsca przeznaczenia.